هوش مصنوعی: به خاطر اینکه او به شدت به مردم عزیز و نازنینم آسیب زده، آستین من نیز به خاطر این درد و رنج مانند جوی خون شده است.

هوش مصنوعی: چرا به سرنوشت خودم نگاهی نمی‌اندازم و از دوستانم کمک نمی‌خواهم؟ چون در حال حاضر زندگی‌ام به طور نامناسبی پیش می‌رود و همه چیز به هم ریخته است.

هوش مصنوعی: اگرچه ظاهر من شاید ناامیدکننده و تلخ به نظر برسد، اما درون من حقایق و سخنان شیرینی وجود دارد. مانند زنبوری که عسل را در دل خود دارد، گنجینه‌ای از کلام شیرین در من نهفته است.

هوش مصنوعی: به دلیل مشکلاتی که در زندگی‌ام وجود دارد، سختی‌ها و خطرات به من حمله‌ور می‌شوند و مانند بارانی که بر روی خاکستر می‌نشیند، به من تأثیر می‌گذارند و زندگی‌ام را تحت‌الشعاع قرار می‌دهند.

هوش مصنوعی: در آغاز هر روز، نور سرخ رنگی مانند کاسه‌های خون در جام من ریخته می‌شود و شب‌ها آسمان با کینه‌اش به من، کمربند می‌بندد.

هوش مصنوعی: ای کاش در حضور من، پرده بی‌رحمی را کنار نزنید و باعث نشوید که آتش درونم نمایان شود.

هوش مصنوعی: کجا می‌توان صدای ناله مجنون صحرایی را شنید؟ در حالی که سوار بر شتر، باری که در دلم دارم، بر لبانم مهر سکوت زده است.

هوش مصنوعی: امیدی وجود دارد که آبی که رفته، دوباره به جریان بیفتد. یکی با اشک چشمانش دست را به هم می‌زند، اگرچه آستین من خیس است.

هوش مصنوعی: ای صائب، اگر دل شاد و خوشحالی، بدان که غم و اندوه بر پیشانی من جای گرفته و همانند گره‌ای کهنه به نظر می‌رسد.