هوش مصنوعی: راهنمایی‌ها و نیرنگ‌های نوین نتوانسته‌اند زخم‌های کهنه‌ام را التیام بخشند، اما شراب کهنه‌ای که می‌نوشم، به روح و ذهنم طراوت می‌بخشد.

هوش مصنوعی: در میان گل‌زار، مثل لاله‌ای هستم که از درد و سقوط‌ها خالی شده‌ام و هیچ‌کس به من شرابی نداده است تا از آن بنوشم.

هوش مصنوعی: در میان افراد بزرگوار، اگرچه هزینه‌ها بسیار زیاد شود، اما در نهایت درآمد آن‌ها نیز به همان اندازه خواهد بود. اما برای من، درهای کامیابی بسته است و به همین دلیل نمی‌توانم از باغ خوشبختی‌ام بهره‌مند شوم.

هوش مصنوعی: ستاره‌ای که سوخته، به خاطر سوختنش از آسیب‌های دیگر نمی‌ترسد، زیرا که جراحت و دردش با ارزش‌تر از آن است که به سادگی فراموشش کند.

هوش مصنوعی: ما از نور آفتاب روشنی می‌گیریم، اما چگونه می‌توانم بدون سر و صدا و به دور از هیاهو، چراغی برای خود بسازم؟

هوش مصنوعی: بهار جدید نمی‌تواند درد و زخم ناشی از گذشته را درمان کند و من هم با نوشیدنی تر نمی‌توانم خود را آرام کنم.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس مرا که به سوی بهشت دعوت می‌کند، ندیده است، جز زمانی که در گوشه‌ای از آرامش و رهایی‌ام حضور داشته باشد.

هوش مصنوعی: در روز قیامت و شور و هیاهوی آن، نیازی به چیزی ندارم، زیرا عشق سبب شده است که زخم دلم را عمیق‌تر حس کنم و این درد برایم کافی است.