هوش مصنوعی: من نمی‌توانم از گفتن چیزی سکوت کنم، زیرا سخن گفتن برای من مانند دانه‌ای است که درون صدف جا دارد و برای گوشم روزی می‌آورد.

هوش مصنوعی: اگرچه سخنان من مانند شرابی است که غم‌ها را دور می‌کند، اما دوستان و هم‌نشینان از این گفتار ناراحت می‌شوند و آن را نمی‌پذیرند.

هوش مصنوعی: ما به روشنایی خورشید روشن هستیم، مانند لعل که نمی‌توان آن را با نفس خود ساخته و به آرامی نگه داشت.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم به سمت مکان‌های بد یا خراب بروم، مگر اینکه محافظ یا نگهبان مرا به خانه‌اش ببرد.

هوش مصنوعی: هنوز کسی قامت راست تو را ندیده بود، که با آن دلربایی و زیبایی‌ات، عقل و درک مرا به هم ریختی.

هوش مصنوعی: من به قدری از سردی دنیا دلگیر و غمگین شدم که دیگر نمی‌توانم احساس گرما و هیجان کنم.

هوش مصنوعی: به قدری از تنگی و محدودیت این بوستان ناراحتم که حتی صبح عید هم از دیدن چهره گلفروش خوشحال نمی‌شوم.

هوش مصنوعی: من از گفتگو و آواز بلبل خوشحال می‌شوم، چرا که صدای او مرا به جهانی دیگر و دور از درد و غم می‌برد.