هوش مصنوعی: به خود نبال، چرا که شهرت تو باعث نمی‌شود دل حساس من آرام بگیرد. نازکی خیال من به شدت تحت تأثیر نشانه‌ها و اشاره‌هایی است که از تو می‌بینم.

هوش مصنوعی: اگر از خرمن وجود من بخار ناشی از تشنگی به آسمان برود، حتی آب زندگی هم نمی‌تواند سفال خام من را تر کند و آن را نرم کند.

هوش مصنوعی: اگر هزار چشمی هم داشته باشم، باز هم نمی‌توانم به خوبی این دنیا را ببینم. اگر احساس نارضایتی و غم از دل من خارج شود، دنیای اطرافم هم برایم قابل تحمل‌تر خواهد بود.

هوش مصنوعی: وقتی که یاد وصالش به ذهنم می‌رسد، آیا ممکن است که به آن برسیم؟ زیبایی که به هیچ چیز تسلیم نمی‌شود، هیچ‌گاه در خیالم نمی‌آید.

هوش مصنوعی: من در انتظار چه روزی هستم که لبخندم را از دیگران بگیرم؟ این احساس ناامیدی باعث می‌شود که زمان برای من بسیار کشیده و طولانی بگذرد.

هوش مصنوعی: از شگفتی، سروها فراموش می‌کنند که چگونه در هر باغی به زیبایی رشد کنند، وقتی که نازک‌نهال من در آنجا خود را نمایش می‌دهد.

هوش مصنوعی: من از آن زیبایی مانند ماه، شکلی می‌سازم که لاغر و بی‌پهلو باشد؛ زیرا این زیبایی بیشتر از بدر، بر دل من تأثیر می‌گذارد.