هوش مصنوعی: در زمین هیچ نشانه‌ای از بی‌وجودی وجود ندارد. از جهل و ناشناخته بودن من، نگین چه زخم‌ها و دردهایی را در دل خود تحمل می‌کند.

هوش مصنوعی: به خاطر اشک‌های گرم من، مژگانم به حالت خطی درآمده است. از شرم، شمع دزدکی شادی را در آستینم پنهان کرده‌ام و گریه می‌کنم.

هوش مصنوعی: هر بار بر آب تصویری از امید می‌زنم، غافل از این که آن معشوق با眉های چین‌دارش از من دور است و با شدت و تندی عمل می‌کند.

هوش مصنوعی: امروز کسی که به من نگاه کرد و چهره‌اش گرمایی داشت، حکم به کشتن من می‌دهد، مانند کبابی که بر روی آتش می‌پزد.

هوش مصنوعی: من آن رشته‌ای هستم که نظم و ترتیب آفرینش را به وجود می‌آورد و می‌تواند به صد طریق مختلف، به یکی تبدیل شود. تمام ارزش‌ها و مقام‌ها از من نشأت می‌گیرند.

هوش مصنوعی: هرچند که من از نعمت‌های دنیا بی‌بهره‌ام، اما خوشحالم که سرنوشت من به چینش خوشه‌ها و به دست آوردن روزی مربوط می‌شود، هرچند که خودم در این راه کم‌توجه‌تر و مانند گندم‌زاری باشم.

هوش مصنوعی: اگر کسی به خاطر مهارت من ناامید نشود، برای من همین کافی است که نام خشکی همچون نگین از من باقی بماند.

هوش مصنوعی: انسان باید با تلخی زندگی را ادامه دهد، زیرا در نهایت چه فایده‌ای دارد وقتی که برای دیگران زندگی شیرین می‌شود ولی خود او از آن بهره‌ای نمی‌برد؟