هوش مصنوعی: در آغوش وصال، هیچ‌چیز کم نیست. من حتی نمی‌توانم یک مو از خودم را به هم بپیچم و خواب بیگانه‌ای بر من نمی‌گذرد.

هوش مصنوعی: چهره‌ات را در جام شرابی به رنگ گل لاله می‌بینم که از تو به خاطر مستی‌ام، سینه‌ام را بر آتش نگه داشته‌ام، مانند کبابی در آتش.

هوش مصنوعی: احساس من این است که زاهد به موضوعات معنوی و روحانی معتقد است و بهشت و نعمت‌های الهی را در نظر دارد، اما من حالم از وضعیت کنونی‌ام خوب نیست و به جای آن، به خرابات و شراب که نماد آزادی و زندگی بی قید و شرط است، روی آورده‌ام.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس از خامی و نادانی من نمی‌تواند دردی که دارم را درک کند؛ حتی اگر از من خون بریزد، مثل کبابی که از آتش برمی‌خیزد، باز هم نمی‌تواند جای آنچه می‌گویم را بگیرد.

هوش مصنوعی: به قدری غم و کدورت بر جان و دلم نشسته که اگر بخواهند من را به هم بزنند، مثل اینکه کتابی را ورق بزنند، گرد و غبار پراکنده می‌شود.

هوش مصنوعی: به ظاهر ممکن است من خشک و بی‌احساس به نظر بیایم، اما در درون دل و نگاهی دارم که می‌تواند مانند یک رشته نازک در درون گوهر و عمق احساسات گم شود. حتی مانند یک موج در سراب، در درونم اتفاقات و تغییرات زیادی در حال جریان است.

هوش مصنوعی: هر بخشی از دل من که به عشق می‌سوزد، مانند لاله‌ای است که در آتش می‌سوزد. حالا کدام یک از این پاره‌های دل را عشق برمی‌گزیند؟

هوش مصنوعی: ذره‌ای از وجود من بدون آرامش نیست و هر بار دوباره در خون غروب غوطه‌ور می‌شود، آفتاب از من طلوع نمی‌کند.

هوش مصنوعی: چرا آن گنج با ارزش از دست یابی من دور است؟ دل مرغ شب (جغد) هیچ‌وقت از آبادانی و زندگی خوب بی‌خبر و خراب نشده است.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر می‌گوید که برخی اوقات کلمات نمی‌توانند معنای عمیق و ظریف احساسات و زیبایی‌ها را به خوبی منتقل کنند. شاید تنها چیزی که می‌تواند زیبایی واقعی و حس نازک را پنهان کند، یک نقاب است که بر چهره او باشد. به این صورت، او بر این نکته تأکید دارد که برخی از مفاهیم و احساسات مجبورند در پس کلمات باقی بمانند و تنها با پوششی مناسب می‌توان آن‌ها را محافظت کرد.

هوش مصنوعی: از شرم عشق، مانند شبنمی شدم که آب شده است. همان‌طور که گل به واسطه‌ی پاکدامنی‌اش، از من حجاب می‌گیرد.