هوش مصنوعی: حسن لاله‌زار من به قدری زیبا و شگفت‌انگیز است که مثل برق در حرکت و جنبش است. حتی با یک خمیازه، گل‌های بهاره‌ام جان می‌گیرند و شکوفا می‌شوند.

هوش مصنوعی: اگر در شب‌ها از درد انتظارم باخبر شوی، بی‌آنکه از خواب راحتت بیرون بیایی، کنارم خواهی آمد.

هوش مصنوعی: عشق و زیبایی هرگز از هم جدا نیستند و من به شدت نگرانم که در دل زیبایی، درد و زخم‌ها پنهان شود.

هوش مصنوعی: نه چیزی در دستانم هست که بتوانم نگه‌دارم، نه در آغوشم جایی برای ذخیره‌کردن. بیهوده آن سرو با قامت بلندش از کنارم فاصله می‌گیرد.

هوش مصنوعی: از اشک‌های من، چون شبنم بر دامان گل‌ها نشسته است، نمازی برپا شده است. خواهش می‌کنم، روی خود را مگردان و از چشمان پر اشک من دوری نکن.

هوش مصنوعی: من از سرزنش و ملامت نمی‌پیچم و فرار نمی‌کنم؛ چون عاشق هستم و مانند سنگ محک که طلا را خالص و با ارزش نشان می‌دهد، من هم ارزش و اصالتم را در عشق نشان می‌دهم.

هوش مصنوعی: من هیچ نگرانی ندارم اگر هر دو جهان را از دست بدهم؛ تنها چیزی که مرا ناراحت می‌کند این است که این اولین باری است که در قمار شرکت کرده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر کسی نتواند مرا به زمین بیندازد، سایه یک قاتل با تیراندازی، سنگ قبر من را می‌سازد.

هوش مصنوعی: به خاطر خشکی ریشه‌ها، دیگر در گلستانم سرو نمی‌روید و به جای آن، گردبادی از جویبار من به حرکت درآمده است.

هوش مصنوعی: این خاک سرد و بی‌روح من را افسرده و ناراحت کرده است، وگرنه از خوشحالی و شوری که در دل دارم، کوه بیستون را هم از جا کنده و به حرکت درمی‌آورم.

هوش مصنوعی: در این صحرا کسی مثل من دیوانه وجود ندارد. غزال‌ها از خواب برمی‌خیزند و به خاطر شوق شکار من می‌جهند.

هوش مصنوعی: اگر زین اسب من به دستم بیفتد، به وسیله اشک شوق، آن را با آب شسته و پاک می‌کنم.

هوش مصنوعی: من مانند یک پرنده رنگارنگ در این باغ زیبا هستم که گل‌ها در انتظار دیدن من، چشم به راه باران صبحگاهی هستند.