هوش مصنوعی: صدای دلنواز و زیبا من دیگر خاموش شده و جایی برای خود ندارد، مانند چشمی که با سرمه تزیین شده، آواز پرنده خوشخوانم هم دیگر به گوش نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: به خاطر زیاد بودن چین و شکن‌های پیشانی، فرشته الهی از غنچه حسرت من دلگیری دارد.

هوش مصنوعی: اگر نبض من با شاخ ارغوان آشنا شود، شاخ گل به درد من خواهد رسید و انگشت طبیب من خواهد شد.

هوش مصنوعی: آیا من نیز مانند آینه‌ای که در آتش قرار دارد، وجود نخواهم داشت؟ آیا در نهایت رقیب من از دل سنگ و آهن بیرون نخواهد آمد؟

هوش مصنوعی: من به حدی در عشق شرمنده‌ام که خال روی لاله از حسادت به سینه‌ی زیبا و داغ من، به خون می‌افتد.

هوش مصنوعی: از میان تمام اشعار زیبا و رنگارنگ، شعر صائب به دلم می‌نشیند، چون بلبل من هرگز به هیچ شاخه گلی نمی‌پرد.