هوش مصنوعی: در اینجا گفته می‌شود که اگر دل پر از نگرانی و اضطراب من نتواند وارد محفل او شود، دیگر نمی‌توانم در بیرون از آنجا بمانم و بوی دلنشین کباب مرا محو خواهد کرد.

هوش مصنوعی: من نگران این هستم که در روز روشن رسوا شوم. چرا تو در شب‌ها به خواب من نمی‌آیی و پنهان می‌مانی؟

هوش مصنوعی: غم و اندوه من به وضوح بر دلانی سنگین و سخت می‌بارد. نیا و نوش جان کن، ای آنکه عشق و محبت را به همراه داری، به من بپیوند که در سایه روشنی ماه، دلم تنگ است.

هوش مصنوعی: اگر خرابی ظاهری تو را فریب ندهد، می‌توانی گنج‌های ارزشمندی را از این سرزمین متروکه استخراج کنی.

هوش مصنوعی: من از بودن در حالتی خوشحالم که به طور ناگهانی پیش آمده است؛ چرا که اگر روزی نیاز باشد، می‌توانم با افکار و احساسات خود، زیبایی و جذبه‌ای ایجاد کنم که حتی غزالان را نیز به دام بکشد.

هوش مصنوعی: اگر با این حال و هوای عاشقانه به دل من می‌آیی، بی‌رحم، دیگر چیزی از من باقی نخواهد ماند و فقط دودی از آتش عشق و درد من خواهد ماند.

هوش مصنوعی: با لحن تند و ناراحت صحبت می‌کنی، اما من چه کسی هستم که بتوانم شیرینی زندگی‌ات را با این بی‌حوصلگی به تلخی مبدل کنم؟

هوش مصنوعی: من مانند اشک از چشمانم بیرون آمده‌ام. اگر کسی نمی‌آید، من از حجابم شرمنده‌ام.

هوش مصنوعی: کسی که به عمق شوخی‌ها و معانی آنها پی‌برده است، می‌فهمد که در هر خط از نوشته‌ام، حرکتی وجود دارد که مانند تپش نبض است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که از نظر دور نشده‌ای، قدمی بردار و به این فکر کن که اگر می‌خواهی حال خراب من را درست کنی، باید به نزد من بیایی.

هوش مصنوعی: ماه با هاله‌ای که دورش را گرفته به هر شب زیبایی و نظم و ترتیب می‌بخشد، اما من هرگز نگران کسی نیستم، زیرا کسی بر گردن من تسلط ندارد.

هوش مصنوعی: من از زیبایی و لطافت آن هلال آسمان خسته‌ام، چرا که نفس گرم و درخشان خورشید، همیشه در پی من است.

هوش مصنوعی: من از روی مروت و جوانمردی دست به کار می‌زنم و چیزی را می‌پذیرم، اما اگر این احساس نبود، باید با دنیا و حساب و کتابش، مانند صبح پاک و بی‌غش رفتار می‌کردم.

هوش مصنوعی: از شرمساری، خطی بر زمین می‌کشم، صائب، هرچند که افکار درست من در دنیا شناخته شده است.