هوش مصنوعی: مثل یک تیغ تیز که در کنار خود جا دارد، به زیبایی‌های زندگی نگاه کن. ناز و نوازش را بر سر من بکش و دوباره زیبایی‌ها را تماشا کن.

هوش مصنوعی: به شمشیر انتقاد و بی‌احترامی، خون من را نریز. چون من مانند یک آیینه‌ام، به من روی بیاور و زیبایی خود را تماشا کن.

هوش مصنوعی: به من اجازه بده تا از پوشش بدبختی رها شوم و ببین که چگونه از آتش وجودم خاکستر و دودی به وجود می‌آید که تماشایش کنی.

هوش مصنوعی: هرگز نگذار که اشک در چشمانت بچرخد، بلکه به خاطر نور او چشمانت را بپوشان و سپس این زیبایی را با دقت تماشا کن.

هوش مصنوعی: من در وجودم هیچ ناپختگی و خامی ندارم و به مانند میوه‌ای از درختی بلند و سرزنده هستم. اصل و حقیقت این سخن را از چهره‌ای که از طلای ناب می‌درخشد، تماشا کن.

هوش مصنوعی: من هیچ دردی در دل ندارم. اگر به این موضوع شک داری، عود را از استخوانم بردار و در آتش ببین که چطور می‌سوزد.

هوش مصنوعی: من را به نابودی کشاند و مانند شمعی که از کافور ساخته شده می‌سوزم، اکنون بعد از سال‌ها دلسوزی، ستاره‌ای را تماشا کن که به درد من می‌خورد.

هوش مصنوعی: هزاران بوسه بر دور آن لب می‌زنند و به تماشای جمعیت تشنگان می‌نگرند که به سوی چشمه کوثر می‌روند.

هوش مصنوعی: در میان گلستان، یک بیت از اشعار من را بخوان و در کنار بلبل‌ها، شاهد غوغای زیبایی باش.