هوش مصنوعی: بخشیدن نکردن بوسه دزدان ناپسند است، زیرا عذاب و مجازات این خطای کوچک تنها همین لرزیدن و ترسیدن از عذاب کافی است.

هوش مصنوعی: به خاطر قد زیبای تو، جز حسرت و افسوس، چیزی در دلم نمی‌ماند. مانند آبی خشک و سرد که فقط می‌تواند به دور پای سرو بیفتد و از آن عبور کند.

هوش مصنوعی: بهار، شادی و سرزندگی را در درون خود پنهان کن و مانند غنچه‌ای که هنوز شکوفا نشده است، منتظر بمان. زیرا وقتی گل به سرسبزی و زیبایی خود می‌رسد، گاه مجبور است که به خاطر واقعیت‌های زندگی، با غم و خون اشک بریزد و نتواند به راحتی بخندد.

هوش مصنوعی: چهرهٔ زیبای گل‌ها با شبنم پوشیده می‌شود و رنگشان به خاطر لطافت و نازکی آن‌ها زیباست، اما این نشان از بی‌ثباتی و سستی دارد و مناسب نیست که چنین گل‌هایی دائماً خود را به نمایش بگذارند.

هوش مصنوعی: بهتر است که از گرد یتیمی دوری کنیم، چون هیچ چیزی به ارزش گوهر نیست. خود را زیر سایه‌ی ظلم و ستم قرار نده، چراکه این ظلم به ارزش واقعی تو آسیب می‌زند.

هوش مصنوعی: من کسی را ندارم که با او درد دل کنم، مثل کوهکن که می‌تواند سنگ را به شکل آدم درآورد. من هم به فردی نیاز دارم تا از دل سنگ خارا، وجودم را تراش دهد و به من شکل و هویت ببخشد.

هوش مصنوعی: از خواب و غفلت بیرون بیا تا بتوانی به مقصد خود برسدی، زیرا نشستن در مسیر و خوابیدن تو را از رسیدن به هدف دور می‌کند.

هوش مصنوعی: سخت‌گیری در رفتار خوب نیست، زیرا نباید بر دوش ناتوانان فشار بیشتری وارد کرد و همچنین پرسیدن از حال بیمارانی که شرایط خوبی ندارند، منطقی نیست.

هوش مصنوعی: از بی‌خبری و ناشی‌گری، کسی که به آرزوهای طولانی دل خوش کرده است، نمی‌تواند از خواب و سستی بیدار شود. در واقع، خواب آلودگی و بی‌عملی هیچ‌گاه به پایان نمی‌رسد و فرد در این حالت از حرکت و پیشرفت بازمی‌ماند.

هوش مصنوعی: به خودت بیا، ای کسی که جرأت نداری؛ از خطرات و چالش‌های زندگی بترس. زنده‌بودن در شرایطی که تحت فشار و ظلم هستی، نادانی است.

هوش مصنوعی: حرص و طمع انسان کم نمی‌شود حتی اگر از طلا و نقره تهی باشد؛ چرا که افزایش چشم و دل انسان باعث می‌شود که دام‌ها بیشتر از دانه پراکنده شوند.

هوش مصنوعی: در این بستان زیبا، صائب، راضی باش به آنچه داری، چرا که مرغ برای چیدن دانه، نیاز دارد تا رویش را بر زمین بگذارد.