هوش مصنوعی: هرچند که سیل نیستی همه چیز مرا برد، اما کرم و بزرگواری تو وجود من را به من عطا کرد.

هوش مصنوعی: لباسی که از وصل (محبت) ساخته شده مرا آزاد کرد، حتی اگر ماه همچون کتان تار و پود من را بسوزاند.

هوش مصنوعی: یک ستاره سوخته بود که مانند جرقه‌ای از جانم، به خاطر نزدیکی به آنانی که سوخته‌اند، نور بیشتری به من بخشید.

هوش مصنوعی: از زندگی که گذشته، فقط حسرت در دلم مانده و جز دود آن شمعی که خاموش شده، چیز دیگری برایم باقی نمانده است.

هوش مصنوعی: این که تو با بی‌شرمی به من نگاه می‌کنی چقدر عجیب است! صورت من از شدت ضربه، کبود و تغییر رنگ پیدا کرده است.

هوش مصنوعی: از مهارت و هوش من، سنگ آزمایش داغی به وجود آمده است، و کسی که مرا امتحان کرد، به خاطر شرم و خجالتش آب شد.

هوش مصنوعی: آه و فریاد که به خاطر بدبختی‌ام، تنها چیزی که به جز تصویرهایی از روسیه به جا مانده، نتیجه‌ سال‌ها زحمت و عبادت من است.

هوش مصنوعی: من از این باغ پربار و دلنشین خوشحالم، هر چند که در این جا حسودانی وجود دارند که به من آسیب می‌زنند و جایی برای پنهان شدن از آن‌ها ندارم.