هوش مصنوعی: ای لب‌های سرخ تو، مانند خون یمن در آستین من می‌درخشد و هر رشته موی تو همچون چین و ختنی در آستین من است.

هوش مصنوعی: اگرچه دلگیر و غمگین است مثل شب‌های بی‌کس، اما موهایش همانند سپیده‌دمی است که در آستین وطن پنهان شده است.

هوش مصنوعی: غیرت عشق زلیخا باعث شد که او نتواند به راحتی به یوسف نزدیک شود، در حالی که بوی یوسف همچنان در قلبش و در خانه‌اش باقی مانده بود.

هوش مصنوعی: در باغی که من با غم و گریه وارد می‌شوم، گل‌ها و غنچه‌ها از ترس من، لبخندهای خود را مخفی می‌کنند.

هوش مصنوعی: دامن فانوس آنقدر بزرگ نیست که احساسات من را در خود جای دهد، اما من همچون شمعی در جمع، اشک‌هایی در دل دارم که می‌خواهم نشان دهم.

هوش مصنوعی: اگر به دست من شکستی بیفتد، در کار دل من تغییر ایجاد می‌کنم. نه اینکه از روی بی‌خیالی آن را رها کنم؛ بلکه به گونه‌ای با آن برخورد می‌کنم که انگار پشت شکاف‌ها را هم می‌توانم بپوشانم.

هوش مصنوعی: حسادت مانع از این بود که من هم بتوانم مانند کوهکن، نقش‌های زیبا و دلربایی را با تیشه‌ام ایجاد کنم، چون که تیشه‌ام نیز دارای قدرت این کار بود.

هوش مصنوعی: به بهار که کوتاه و زودگذر است، نمی‌توان به راحتی اعتماد کرد. حتی شکوفه‌های درختان هم ممکن است به سرعت پژمرده شوند و نتیجه‌ای نداشته باشند. در واقع، زیبایی و نشاط بهار می‌تواند به ناگهان به پایان برسد و غمی پنهان در دل داشته باشد.

هوش مصنوعی: اگر محرکی نباشد، نمی‌تواند حرفی از من بیرون بیاید، هرچند که مانند قلم، سخنان زیادی در درونم دارم.

هوش مصنوعی: هرچند که ظاهر من مانند قلمی بی‌فایده به نظر می‌رسد، اما در دل و وجود من گنجینه‌های ارزشمندی از سخن و دانش پنهان است.