هوش مصنوعی: اگر نخواهی با خون و جان خود زیبا و رنگین شوی، چگونه می‌توانی در سرچشمه کوثر به شستشوی پیشانی‌ات امیدوار باشی؟

هوش مصنوعی: در روز قیامت، آن که به قدری شجاعت و صداقت دارد که نشان‌های شهادت بر پیشانی‌اش نقش بسته است، همچون لاله‌ای سرخ از خاک برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: زمانی که فردی با چهره‌ای زرد و بی‌حال می‌رود، به همراه خود چیزی را به زمین می‌برد که هر کس که همچون خورشید بر پیشانی‌اش درخشش دارد، آن را در خاک می‌گذارد.

هوش مصنوعی: زمانی برای انسان خوش و دل‌انگیز است که در باغ زندگی مانند درخت بید، قادر باشد در برابر سختی‌ها و مشکلات، مقاوم و استوار باشد و هیچ نشانه‌ای از رنج بر پیشانی‌اش نداشته باشد.

هوش مصنوعی: از دل من مانند برگ‌های پاییز، تکه‌تکه و پراکنده است. در این دنیا، هیچ نشانی از پیوستگی و انسجام در این اوراق نیست.

هوش مصنوعی: اگر دانش و بینش درست داشته باشی، می‌فهمی که عارفان در برابر خودشان متنی دارند که از دیرباز نشان‌دهنده‌ی علم و آگاهی آن‌هاست. اما اگر از اهل بینش نیستی، نمی‌توانی این حقیقت را درک کنی.

هوش مصنوعی: برای یک مشت خار و علف که از دست بیرون می‌افتد، چرا باید به خاک راهی را به جا بگذاری، مانند بادی که بر جبین می‌وزد؟

هوش مصنوعی: زمانی که غنچه لباسش را از هم می‌گشاید، سنگ را می‌شکافد تا لاله سرخ را به احساس درد و مصیبتش برساند.

هوش مصنوعی: گفت و گو با افرادی با نیک اندیشی و بصیرت، نعمت و ثروتی گرانبهاست که مانند نوری درخشنده، آگاهی و ارزش های واقعی را به ما نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که غبار افتادگی و خاکساری در زندگی وجود دارد، نگران دردسرها نباشید که به مانند عرق کردن از چوب صندل بر پیشانی می‌نشیند.

هوش مصنوعی: در اینجا، آفتاب از دور سرزمین را می‌نوازد و به آن می‌تابد، اما هیچ نشانه‌ای از سجده و احترام در این مکان دیده نمی‌شود.

هوش مصنوعی: هر کس که این غزل را بگوید، من او را از اهل هنر و ادب می‌دانم و تا روز قیامت، به خاطر این هنر، به او احترام می‌گذارم و بر خاک او سر فرود می‌آورم.