هوش مصنوعی: این زیبایی خاصی که در اینجا وجود دارد، از هر دو عالم، یعنی دنیا و آخرت، تماشاچیان را مجذوب خود می‌کند. در میان این دو یوسف (که نمادی از زیبایی و جذابیت هستند)، تفاوتی وجود دارد که تو به عنوان بینا می‌توانی آن را ببینی.

هوش مصنوعی: اگر رازهای پنهان را نمی‌توانی بفهمی، نگاهت را به آن خط نازکی که دور لب‌ها نقش بسته معطوف کن.

هوش مصنوعی: در زمانی که صبح نورانی از افق سر بر می‌آورد، معشوقی که بی‌خیال است و چشمانش هنوز خواب‌آلود است را تماشا کن.

هوش مصنوعی: این سفر کوتاه نیست و به زودی به پایان نمی‌رسد. با عمر جاودان، فرصتی برای رسیدن به هدف‌های بزرگ و قابل توجه را پیدا خواهی کرد. بنابراین، به آن قامت زیبا و باوقار توجه کن.

هوش مصنوعی: آسمان به خاطر شور عشق به هیچ وجه آرام ندارد، از این دلنشین می، دست افشانی و شادی را تماشا کن.

هوش مصنوعی: پس از آنکه روز قیامت، دیده‌ام را با نور خورشید روشن کن تا بتوانم چهره روشن و دلربای او را که آتشین است، ببینم.

هوش مصنوعی: به آرامش دل‌ها در میخانه توجه کن، و جهانی را ببین که در آن مردم از نگرانی‌های فردا فارغند.

هوش مصنوعی: این احساس محدودیتی که داری، مانند حبابی است که به خاطر بسته بودن چشمانت ایجاد شده است. اگر چشمانت را باز کنی، می‌توانی واقعیت خود را در این دریای وسیع ببینی.

هوش مصنوعی: عشق بدون معشوق ممکن نیست و نمی‌تواند خود را نشان دهد. مانند بید مجنون که تنها زیبایی لیلی را به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: در اینجا، شاعر به ارتباطی که بین دیوانگی و شهر وجود دارد اشاره می‌کند و همچنین به شدت احساسات و شور و شوق خود پرداخته است. او می‌گوید که مانند طوفانی که در یک تنور وجود دارد، احساساتش به شدت در حال جوشانیدن و شعله‌ور شدن است. او از مخاطب می‌خواهد که این حالت آشفته و احساسی‌اش را در دامن طبیعت، یعنی در فضای باز و آزاد، مشاهده کند.