هوش مصنوعی: چشم بی‌نور ما را بینا کرد و لباس ما مثل چراغ خاموش جانی دوباره پیدا کرد و شبیه مسیحا شد.

هوش مصنوعی: پیامبر فرمودند که در بهار، تن خود را نپوشانید، زیرا اگر در بهار رازی نباشد، چگونه می‌توانم در بهار با پیراهنی که از شراب است، در کنار شما بیایم؟

هوش مصنوعی: شوق رسیدن به کنعان، پرده‌ی پاکی و معصومیت را از بین برد و در نتیجه زلیخا نتوانست پیراهنش را نگه دارد.

هوش مصنوعی: پنبه نمی‌تواند بر چهره آتش بپوشاند. ما از درد و رنج‌های قلبی خود به واسطه نامهربانی‌ها و بی‌احساس بودن، خالی و تهی هستیم.

هوش مصنوعی: برگ گل راهی به آن اندام ظریف پیدا کرده است و دل من هرگز نخواهد توانست با این لباس صاف و بی‌عیب شود!

هوش مصنوعی: هرگز چشم مردم مانند صدف دیگر سفید نخواهد شد، اگر بخت من در آب دریا شسته شود و تغییر کند.

هوش مصنوعی: اگر شب بر چشمان مجنون پرده‌ای کشیده است، چرا گل لاله مانند پیرهنی بر دامان صحرا آرمیده است؟

هوش مصنوعی: درد عمیق و جراحتی که در دل دارم، با یک راه حل ساده مثل پنبه تسکین پیدا نمی‌کند. این درد و غم جنگی است که درون من با حسی از عزا و سوگواری درگیر است.

هوش مصنوعی: اگر به خاطر جنون و دیوانگی به اندازه‌ی گل شکسته شوم، پس مانند آتشی که بر تنم می‌زند، جامه‌ام باید از خاک باشد.

هوش مصنوعی: من تصمیم دارم به تمام محدودیت‌ها و قید و بندهایی که مانع آزادی‌ام شده‌اند، پایان دهم. از شدت فشار و تسلطی که احساس می‌کنم، گرفتار شده‌ام و این وضع از نوشیدنی مست‌کننده‌ای سرچشمه می‌گیرد که مرا در این وضعیت قرار داده است.

هوش مصنوعی: آن روزی که عشق و درد عمیق در دل بوجود آمد، همانند شعله‌ای روشن بر روح و وجود ما تأثیری عمیق گذاشت و ما را به وجودی نورانی و شفاف تبدیل کرد.