هوش مصنوعی: وقتی که آن بی‌باک با نیت شکار بیرون می‌آید، اشک از چشمانش به صورت حلقه‌ای سرازیر می‌شود.

هوش مصنوعی: فقر و تنگدستی باعث می‌شود که انسان به صورت ناخواسته در لحظات سخت و بدحالی اش اشک بریزد، مانند سرشکی که از انگور می‌چکد وقتی که بی‌برگ و بی‌ثمر شده است.

هوش مصنوعی: چون عیسی از چشمه خورشید می‌نوشد، هر درختی که از خاک پاک بیرون می‌آید، آب می‌گیرد.

هوش مصنوعی: دود نمی‌تواند آتش را کنترل کند، همچنین آهی دل‌تنگ و ناآرام از دل غمگین به بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: افراد ناتوان در برابر حوادث زندگی، نمی‌توانند به خوبی از خود دفاع کنند و با وجود مشکلات، امکان رشد و خروج از مشکلات برایشان وجود دارد، مانند خاشاکی که از دریا بالا می‌آید.

هوش مصنوعی: آدمی با نگریستن به زندگی دنیوی و مادیات ناچیز، متوجه می‌شود که حتی از دل خاک هم می‌تواند چیزهای ارزشمندی بیرون آید. به این معنا که ارزش واقعی در چیزهایی است که فراتر از دنیای مادی و زود گذر هستند.

هوش مصنوعی: دل به شدت دلتنگ و غیرتی می‌شود و مانند خورشید، از آن شعله‌ها، قطرات عرقی سوزان به بیرون می‌ریزد.

هوش مصنوعی: از افراد ناتوان و ضعیف می‌توان نشانه‌های روشنایی و قدرت را دید. آتش، که نمادی از قوی بودن است، از چیزهای بی‌اهمیت و ناچیز به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: زاهدان نسبت به درد و ناله‌های تردامنان توجهی ندارند؛ چرا که غم و اندوهی که از دل این افراد برمی‌خیزد، بیشتر از دود ناشی از هیزم تر و نمناک است که به آسانی و با شدت بیشتری بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: مستی ما را از قید و بند دنیای مادی آزاد می‌کند. با نوشیدن شراب، احساس آزادی و رهایی می‌کنیم و به کمک انگور، این شادابی و زیبایی به زندگی ما وارد می‌شود.

هوش مصنوعی: صبح، روز شاد و خوشحالی را آغاز می‌کند؛ اما این نادیدگان، در دل آسمان‌ها، آه سردی را به بیرون می‌فرستند.

هوش مصنوعی: اگر نعمت و روزی برای انسان‌های عاشق وجود ندارد، پس چرا از زمین، گندم و دیگر محصولات به بار می‌آید؟

هوش مصنوعی: کار هر کسی نیست که سینه‌اش را به آتش بسوزاند؛ در میان دوصد عاشق، فقط یکی جرات و شهامت این کار را دارد که به دل آتش بزند.