هوش مصنوعی: اگرچه نمی‌توانم به وصال محبوبم برسم، اما امیدی در دل دارم که آرامش و قرار پیدا کنم.

هوش مصنوعی: من مانند موجی هستم که برای آرامش دست و پا می‌زنم و به رغم این که امیدی به رسیدن به ساحل ندارم، از دریا دور نمی‌شوم.

هوش مصنوعی: من مانند دانه‌ای سوخته هستم و از رشد و بالندگی دورم. به بارش باران بهاری خیره نمی‌شوم.

هوش مصنوعی: من از خوردن دل خود راضی‌ام، چرا که چشم‌های من دیگر در انتظار چیزی نیستند.

هوش مصنوعی: دام من دیگر به هیچ وحش و پرنده‌ای مربوط نیست، فقط هدف من از گرفتن عبرت و درس گرفتن است و نه شکار.

هوش مصنوعی: من از خوشبختی ماندگار لذت می‌برم و دل و دماغم شاد است، اما شادی من ناپایدار است و به همین خاطر تأثیر چندانی بر من ندارد.

هوش مصنوعی: هوای فضایی که در آن عالم بالا است، آرامش و قرارم را از من گرفته است و من دیگر نمی‌توانم در این دنیا به راحتی استراحت کنم.

هوش مصنوعی: زمان برای من هیچ تفاوتی ندارد؛ روزهای هفته و ایام مختلف هیچ تاثیری بر حالت و احوال من ندارند.

هوش مصنوعی: غیر از این که روزگار به من لطف کند، انتظاری دیگر از آن ندارم.

هوش مصنوعی: زمانه با قدرت و زور مرا به مقام و جایگاهی می‌رساند، اما اکنون که دیگر از ارزش و اعتبار لذتی نمی‌برم، چه فایده‌ای دارد؟

هوش مصنوعی: چهره‌ی زیبای او مرا به کام خود می‌کشد و فراموش می‌کنم که زخم‌های خار چقدر دردناک هستند.

هوش مصنوعی: من یک بلبل غریب در این باغ هستم که جایی برای سکونت ندارم و فقط خارهای تیز دور و برم وجود دارد.

هوش مصنوعی: از گرد یتیمی، ارزش و شرافت کسی می‌تواند افزایش پیدا کند، همان‌طور که خط یار، هیچ تاثیری از غبار و ناپاکی ندارد. برای من، این وضعیت اهمیتی ندارد.

هوش مصنوعی: من از آن به جیب می‌کشم که دل من به جز محبت او، جایی نمی‌رود و اینجا برایم هیچ حصاری وجود ندارد.

هوش مصنوعی: من برای خودم محلی آرام درست کرده‌ام و از رفت و آمد بهار بی‌خبر هستم.