هوش مصنوعی: از عشق، قلبم پر از آتش و احساس شده و بهشت برای من پس از هر درد و رنجی که تحمل کرده‌ام، مثل یک باغ زیبا است.

هوش مصنوعی: چرا به عقل که منطقی و معقول است پناه ببرم در حالی که از جنون و دیوانگی، سرپناهم مانند دهن شیر است؟

هوش مصنوعی: مانند شمع، زندگی‌ام به اشک‌هایی که از چشمانم می‌ریزد وابسته است و هر مژه‌ام که بدون اشک باشد، برایم مانند سوزنی است که دردناک است.

هوش مصنوعی: من هیچ چیز خوشایندی در آینده خود نمی‌بینم، اما اگرچه اوضاع بدی دارم، هر مویم مثل شمعی روشن است و امیدی به من می‌دهد.

هوش مصنوعی: احساس شرم و ندامت از گناه، به مراتب دردناک‌تر از ضربه‌ای کشنده است. گذشتن از مسئولیت‌ها و تقصیرها برای من، به نوعی کشنده و نابودکننده است.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم شکرگزار دست و تیغ تو باشم؟ زیرا هر زخم و جراحتی که می‌زنم، برای من مانند روشنی صبح است.

هوش مصنوعی: چشمم به چیزهای کوچک و بی‌ارزش دیگران معطوف نمی‌شود، زیرا برای من هر دانه‌ای که می‌بینم، دارای ارزش و اهمیت ویژه‌ای است.

هوش مصنوعی: آیا می‌توانم با حالتی بی‌فکری و آزاد، به جایی بروم؟ و گرنه، ردپای من در این دنیا فقط به دور چاه بی‌پایانی ختم می‌شود.

هوش مصنوعی: دل من همچون درخت صنوبر، در این باغ زیبا مخفی شده است و در زیر هر برگ آن، فریادی از احساسات و غم‌های من نهفته است.

هوش مصنوعی: چرا از سخنان سرد و ناامیدکننده ملامتگران بترسم؟ در دل من آتشی از عشق و احساس وجود دارد که حالم را گرم نگه‌می‌دارد.

هوش مصنوعی: وقتی به دور کعبه می‌چرخم، هدفم چیست؟ با اراده‌ای ضعیف، هر بار در مسیرم دچار انحراف و گمراهی می‌شوم.