هوش مصنوعی: در برابر خون من، شعله‌ای از آتش خاموش شده و نشان می‌دهد که تیغ زعفران به رنگ خون من تغییر کرده است.

هوش مصنوعی: خون من و جوهر طبیعت به هم گره خورده‌اند. آیا از تیزی تیغ او داغ دل پلنگی که خون من را می‌گیرد، می‌گذرد؟

هوش مصنوعی: این تاریکی که بر سفیدی گردن او نشسته، لکه‌ای نیست؛ بلکه نشان آن است که او به خاطر خون من غمگین و داغدار شده است.

هوش مصنوعی: خنجر او طعمی شیرین دارد، به گونه‌ای که مانند شکر عمل می‌کند و این شیرینی، نوعی جاذبه برای نوشیدن خون من ایجاد می‌کند.

هوش مصنوعی: من دست نوشته‌ام را بر روی سنگ قبرم می‌سازم، تا شاید تیغی که از سنگی ساخته شده است، خون من را به بیرون بریزد.

هوش مصنوعی: خون کسانی که مورد ظلم واقع شده‌اند آرام نمی‌گیرد، همان‌طور که خون کوهکن وقتی پهلوی خسرو را می‌خورد، خوابش نمی‌برد. پلنگ خون من.

هوش مصنوعی: اگر به گردن او نگاهی بیندازی، می‌توانی در آن سفیدی همچون آینه، رنگ خون من را مشاهده کنی.

هوش مصنوعی: آیا دامن او به رنگ قرمز خون من در می‌آید؟ زمین با شرم خون من را بر لبِ تیغش می‌مالد.

هوش مصنوعی: کیست که جز داور قیامت، در روز حسابرسی بتواند مرا از چنگال ظلم و ستم نجات دهد؟

هوش مصنوعی: به دلیل شدت درد و عشق سوزانی که در قلب دارم، احساس می‌کنم که این عشق تمام زندگی‌ام را گرفته و مانند صبح که نورش بر سطح زمین می‌تابد، خون من را بر سفیدی می‌زند.

هوش مصنوعی: ارغوانی که در حال نابودی است، جلوه‌ای از اشک‌های داغ من است. کوه طور در برابر این احساس به اندازه یک لقمه اهمیت ندارد، مانند نهنگی که از خون من تغذیه می‌کند!

هوش مصنوعی: در اینجا فرد از احساس غیرتی عمیق صحبت می‌کند که ناشی از حسادت به زیبایی و جذابیت کسی است. او به طور خاص به این اشاره می‌کند که چگونه این غیرت او را آزار می‌دهد، زیرا آن شخص (که به نظر می‌رسد بازیگوش و جذاب است) به زیبایی و لطافت خود افتخار می‌کند. او احساس می‌کند که این حسادت و غیرت، ننگ و خجالت خونش را برایش به همراه دارد.