هوش مصنوعی: تنها چیزی که بر سر سفره‌ام وجود دارد، تکه‌ای از دل شکسته‌ام است و مهمانم از روی پشیمانی ناراحتی‌های من را می‌چشد.

هوش مصنوعی: در خانه‌ام که از درد و فراق پر شده، آثار تعلق و وابستگی دیگر وجود ندارد. خجالت و شرمندگی مانند سیلی به درون خانه ویرانه‌ام وارد می‌شود و همه چیز را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: نان من از خاک سر می‌زند، همچون نانی که از تنور آسمان در می‌آید. وقتی که نان من به وجود می‌آید، شگفت‌انگیز است.

هوش مصنوعی: من از این دنیای مادی جدا شده‌ام، چون در این دنیا، خاری که در دامن من است، نشان از درد و رنج دارد.

هوش مصنوعی: او با آستین خود، اشکی که از چشم‌هایم می‌چکد را جمع‌آوری می‌کند، مانند جوهری که از روی تیغی پاک باشد.

هوش مصنوعی: گریه من مانند دریا شده و باعث ایجاد گردابی گشته است. کیست که بتواند همچون مرجان، با مژه‌های من در این گرداب دست و پنجه نرم کند؟

هوش مصنوعی: هر حبابی که از تنور خارج می‌شود، نشانی از طوفان نوح دارد. زمانی که به دریا نگاه می‌کنم، چشمان من به وسعت و زیبایی آن می‌افزاید.

هوش مصنوعی: عطر و خوشبویی زلف تو، تمام جهت‌ها را برای من بستسته است. حالا نمی‌دانم که دل سرگردان من از کدام مسیر می‌تواند به آرامش برسد؟

هوش مصنوعی: در دل پریشان من، عقل به خیال عشق مشغول شده است. عشق، همچون دیوانگی یوسف، در ترازوی وجود من سنجیده می‌شود.

هوش مصنوعی: صائب به قدری در معنای شعر خود شور و هیجان ایجاد کرده که این حالت او را به یاد روز قیامت می‌اندازد، همان طور که دیوان اشعارش نیز پر از این شور و احساس است.