هوش مصنوعی: مژگان من که به رنگ اشک لاله است، از درد و غم در پیچ و تاب نمی‌افتد و مرجان من، با قدرت و استقامت، با شعله‌های آتش درگیر می‌شود.

هوش مصنوعی: دل پر از محبت و عشق، مانند صبحی تازه و روشن، آماده است تا با کمال آمادگی، درد و رنج عشق را در دنیای پاک و بی‌خبری بپذیرد و همچون کشاورز، دانه‌های عشق را در این زمین بکارد.

هوش مصنوعی: وقتی که به نعمت‌ها قانع شدم و از درد و رنج عشق بهره‌مند شدم، گرما و روشنی عشق مانند آفتاب همیشه در زندگی‌ام جاری است و نان من همین عشق است.

هوش مصنوعی: هر روز بیشتری از غفلت را احساس می‌کنم، انگار که زنجیری که مرا در زندان نگه داشته، روز به روز محکم‌تر و عمیق‌تر به خاک فرو می‌رود.

هوش مصنوعی: اگرچه به خاطر تشنگی به حالتی خشک و خالی شدم، اما هنوز امید و تازگی وجود دارد که مانند ریحان در دل خاک سفره‌ای تازه روشن کرده‌ام.

هوش مصنوعی: در میان باغی پر از گل‌های خوشبو، یادهایی از دنیای شاداب و سرمستی به یاد می‌آید که نماد دیوان اشعار من است.

هوش مصنوعی: هر بار که با کسانی که به من آسیب می‌زنند روبه‌رو می‌شوم، خونریزی من باعث می‌شود که زخم‌هایم به مانند گلی در دل خاک خود را نشان دهند.

هوش مصنوعی: به من اجازه داده‌اند که بدون اختیار گریه کنم و تنها اشکی که از چشمانم می‌ریزد، زیر کنترل من نیست.

هوش مصنوعی: حلقه‌ای که در بیرون در قرار دارد، از بازی نگاه و زیبایی گرفته شده است. تا کی چشم حیران من باید از این نظر خوب محروم بماند؟

هوش مصنوعی: اگر من دردم را بیان کنم، عطر دل‌چسبی از ریحان من به جهان خواهد پیچید.

هوش مصنوعی: چشمم به قدری از چهره او ترسیده که نمی‌تواند به او نگاه کند و فقط به سایه مژگانم خیره شده است.