هوش مصنوعی: از اشک چشمانم، که مانند گرد و غبار یتیمی است، آب بر سرازیر شده و به مانند توتیا (داروی چشمی) عمل کرده است؛ خاکی که در زمان باران و ابر حاصل شده است.

هوش مصنوعی: چشم من به فضای تاریک و غم‌انگیزی دچار شده است و دیگر نمی‌تواند زیبایی‌های دنیا را ببیند. چطور ممکن است نور و روشنی به چشمی که زیر سایه ناراحتی و اندوه رفته، وارد شود؟

هوش مصنوعی: به قدری خنده‌ام شاداب و سرزنده است که مانند غنچه‌ای از گل، بی‌هیچ مانع و گره‌ای، از دل بیدار می‌شود و در نتیجه چشم من به دنیای جدیدی باز می‌شود.

هوش مصنوعی: رشته اشک من مانند تسبیحی که هر دانه‌اش به هم متصل نیست، پاره شده است. به خاطر این که چشمانم به شدت پر از آب است و غبار و تیرگی بر آن نشسته.

هوش مصنوعی: اگر دست باریک و ظریفی به سوهان بیفتد، خشکی آن را از بین می‌برد. چشمان من مانند ابرهایی هستند که اگر از دریا بکشند، روح آب را به همراه می‌آورند.

هوش مصنوعی: زمانی که چشمان من به زیبایی خال او افتاد، مردمک چشم من به گونه‌ای شد که مانند نقطه‌ای اشتباه در کتاب چشم من به نظر می‌رسید.

هوش مصنوعی: من به دنبال زیبایی‌های درون و عشق واقعی هستم و مانند افرادی نیستم که تنها به ظواهر و خواسته‌های سطحی محدود هستند. برای من، عشق و احساسات عمیق‌تر از این است که بتوان آن‌ها را تنها با عشق‌های گذرا نشان داد.

هوش مصنوعی: هرچقدر که اشک تلخ و زاری می‌ریزم، مژه‌هایم به‌سان علامتی هشدار از آب چشمانم می‌نمایند.

هوش مصنوعی: چشم بیدار ستاره‌ها در خواب روز غرق شده و خواب چشم من همچنان در دنیای پنهان باقی مانده است.

هوش مصنوعی: چطور می‌توانم با دریا به رقابت بپردازم، در حالی که هر حباب چشم من با گردونه آسمان در حال برخورد است؟

هوش مصنوعی: تعجبی ندارد اگر درون تنور، حصاری ساخته شود، زیرا در حالتی که در حال فخر و لاف زدن هستم، طوفانی از حجاب چشم من به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: من شراب نمی‌نوشم نه به خاطر دلربایی ساقی و نه به خاطر بزرگی جام، بلکه منتظرم تا اشک‌هایم به جایی برسند و تبدیل به شراب چشمانم شوند.

هوش مصنوعی: چشم من به خواب رفته و در آن خواب، غفلتی سنگین وجود دارد که مانند سنگ محکم است. مژگان من به قدری قدرت نمایی می‌کند که وقتی به آن نگاه می‌کنم، متوجه این غفلت می‌شوم.