هوش مصنوعی: آه مظلوم به قدری قوی و بلند است که فراتر از درک من می‌رود و از مهارت و چیره‌دستی من به عرش آسمان می‌پیچد.

هوش مصنوعی: چه کسی می‌تواند مانند من به این بزرگی و قدرت دست یابد؟ زیرا آسمان با تمام بلندی‌اش در مقابل من بر روی خاک من ایستاده است.

هوش مصنوعی: در کمند فکر تو هیچ نقصی وجود ندارد و تو به طرز مؤثری درگیر هستی، همان‌طور که چشم‌های آهوان به دام من می‌افتند.

هوش مصنوعی: وقتی پر پروانه شعله‌ور شود، پرده آسمان می‌سوزد. اگر نفس من در دل شعله ادراک من نفوذ نکند، این آتش درک به دیگری منتقل نخواهد شد.

هوش مصنوعی: وقتی که در دل من، اشک‌ها به مانند مرواریدی در صدف می‌شوند، و این اشک‌ها در زمان مناسب که دانه‌ای خوب در زمین پاک من می‌افتد، به ثمر می‌رسند.

هوش مصنوعی: جوهر اصلی و ماهیت حقیقی چیزها تحت تأثیر وقایع و اتفاقات قرار نمی‌گیرد، بلکه مانند صدای نازک و لطیف سرپنجه‌ای که با دریا بازی می‌کند، در میان زباله‌ها و ناچیزات باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: وقتی پروانه‌ای شجاع و بی‌پروا به محفل می‌آید، شمعی که شعله‌اش بسیار سوزان است، انگشت اشاره‌ای به خطر می‌زند.

هوش مصنوعی: چشمان من به لباس پوشیده نگاه نمی‌کنند، وگرنه بوی پیراهن باعث می‌شود که گریبان من پاره شود.

هوش مصنوعی: سوز و درد درونی من می‌تواند باعث روشنی و روشنایی شود، اگر کسی چراغی از عشق من بر زمین بیافروزد.