هوش مصنوعی: شمع من همیشه تحت تأثیر هوادارانش قرار دارد، زیرا پروانه بی‌تاب و پرشور آن، همچون شمشیری بر سرش آویزان است.

هوش مصنوعی: نور محبت، دل‌های روشن را تحت تاثیر قرار می‌دهد و در این حال، اگر دستی که باید حامی باشد، به جای کمک، شمع وجود من را خاموش کند، همه چیز سیاه و تاریک می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر انسان مروت داشته باشد، در برابر دشمانش روشنایی چراغ را خاموش می‌کند، حتی اگر به نظر بیاید که از طوفان و سرما ساکت و بی‌حرکت است، اما شمع من همچنان در حال درخشیدن است.

هوش مصنوعی: گردن کسی که زیر تیغ است، نرم‌تر از موم به نظر می‌رسد. در واقع، او بزم دیگری را به صورت یک شمع در نظر دارد.

هوش مصنوعی: زندگی را نمی‌توان با تلاش به دست آورد. اگر اینگونه بود، سال‌ها در دریای تاریکی غرق می‌شدند، مانند اسکندر که در مقابل شمع خود، نور را می‌شناسد.

هوش مصنوعی: من از شوق و حمایت دوستانم روشن و با نشاط هستم، همانطور که پروانه به دور شمع می‌چرخد و از بال و پر خود لذت می‌برد.

هوش مصنوعی: در مکانی پر از شور و شوق، که مملو از چشمه‌های زندگی است، بی‌پروایی و بی‌احتیاطی من باعث شده که مانند شمعی بی‌پر، که دوامش به خطر افتاده، در معرض خطر قرار گیرم.

هوش مصنوعی: اگر نگهداری نکنم از چشم زخم، گوهر وجودم را در امان نخواهم داشت. اگر دامن فانوس تر شود، شمع من هم روشن نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: از طریق کلام پرشور و پرحرارت من، دل‌ها دوباره جان گرفتند و هر شعله‌ای از سوختگان، مانند تاجی از زر، تبدیل به شمعی شدند.

هوش مصنوعی: اگر چشمانش قدرت دیدن زیبایی‌ها را داشت، می‌توانست زیبایی بزم را از اشک‌های گوهرین شمع من بفهمد و حس کند.

هوش مصنوعی: سردی و بی‌محبتی صائب نمی‌تواند مرا از جایم حرکت دهد. در همین حال، نسیم می‌وزد و شمع من را که به لنگر آویخته است، خاموش می‌کند.