هوش مصنوعی: من بلبل هستم و صدایم به لاله و گل نازم می‌رسد، ولی دست گلچین از صدای من دور می‌شود.

هوش مصنوعی: احساسات و هنر من به زنجیر کشیده شده‌اند و نمی‌توانم از گوشه قفس خود پرواز کنم.

هوش مصنوعی: کوهکن برای آزمایش اصل و ماهیت مرا، چکش و تیشه فولادی‌اش را به کار گرفت و به سنگ سخت کوه زد.

هوش مصنوعی: اگر صدای من به اندازه‌ای بلند شود که قفس به آتش بیفتد، مثل این است که تخم مرغی روشن شده و مانند فانوس درخشندگی پیدا کند.

هوش مصنوعی: زمان مانند شاخه‌ای پر از میوه است که اگر تحت فشار و هجوم مشکلات قرار گیرد، ممکن است بشکند. در این حالت، من هم به گوشه‌ای از موسیقی و هنر خود پناه می‌برم.

هوش مصنوعی: وقتی به مکانی امن و آرامش بخش رسیدم، پرنده‌ای که نشانه خوشحالی و راحتی است، در دستان من نوازش می‌شود.

هوش مصنوعی: صبح من فرارسیده است، اما حالتی مثل شب دارم، در پرده‌ها و پوشش‌های مختلف پنهان شده‌ام. درست مانند مشرق که لبخند آفتاب را نمی‌داند، رازهای من نیز ناشناخته باقی مانده است.

هوش مصنوعی: سر بر نیاوردن به درخت پائین طوبی، نشان‌دهنده‌‌ی این است که فطرت من در حال پرواز در فضایی بی‌محدودیت است، به اندازه‌ او.