هوش مصنوعی: از بدی های زمانه شکایت نمی کنم، زیرا دشمن پست و پست‌فطرت تاب تحمل صبر و بردباری من را ندارد.

هوش مصنوعی: در روز ازل، من دست خود را برای بیعت با توکل به خداوند گشودم و دیگر نیازی به تلاش برای رزق و روزی ندارم.

هوش مصنوعی: من مانند شمعی هستم که نور من فقط به خانه همسایه می‌تابد. من نمی‌توانم به نور خود بچسبم یا آن را برای خودم حفظ کنم.

هوش مصنوعی: وقتی که به تنهایی در جمع افرادی بی‌احساس هستم، نمی‌توانم به صدا درآیم و حرف بزنم.

هوش مصنوعی: من می‌دانم که خانه صیاد یعنی جایی که به جانوران بی‌گناه آسیب می‌زند، و نمی‌توانم فقر و دست نیاز را به شکل تزویر و دروغ بپوشانم.

هوش مصنوعی: من به دنبال دلبر مهربانی هستم که بدون واسطه به من عشق ورزد؛ اما من نمی‌توانم گل عشق را به دست دیگران بدهم.

هوش مصنوعی: هرچند که از شدت عواطف و احساسات قوی برای بیان گناهم زبان‌های زیادی دارم، ولی نمی‌توانم در مورد خطاهایم از خودم سوال کنم.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از آسمان درخواستی دارد که به او توجه کند و به نوعی تقدیر و سرنوشتش را به تصویر بکشد. او احساس ناتوانی و خاکی بودن خود را بیان می‌کند و می‌گوید که نمی‌تواند به وضعیتی که در آن قرار دارد، بی‌اعتنا باشد. به عبارت دیگر، احساس زبونی و فروتنی او را در برابر نیروهای بزرگ‌تر زندگی نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: اگرچه در درونم قدرتی بزرگ و شجاع دارم، اما نمی‌توانم به راحتی و به طور واقعی به مبارزه بپردازم و از خودم دفاع کنم.

هوش مصنوعی: اگر غم در درون من ریشه‌دار شود، مانند زعفران خواهد بود. اما حتی اگر مانند گلی تصویر زیبایی داشته باشم، نمی‌توانم بخندم.

هوش مصنوعی: کنار گل مثل شبنم، جای خود را باز می‌کنم؛ ولی به سینه‌ام نمی‌چسبد که بر خاشاک بمالم.

هوش مصنوعی: من درد و رنج را با پوششی از افتخار پوشانده‌ام، ولی نمی‌توانم گل را به روی محبت بزنم.