هوش مصنوعی: من نمی‌توانم چهره‌ی واقعی تو را بی‌پرده ببینم و مانند خورشید، نمی‌توانم نور و درخشش تو را حس کنم.

هوش مصنوعی: اگر به دور شمع نگردم و نزدیکش نشوم، نمی‌توانم آن چهره افروخته و جذاب را مانند آتش در وجودم ایجاد کنم.

هوش مصنوعی: عمر من همچون پرواز سبکبالان است و در این جریان زندگی بی‌وقفه و بی‌قرارم. در این سیل زندگی، خوابیدن برای من امکان‌پذیر نیست.

هوش مصنوعی: هرچند که من دستم مانند الماس قدرتمند است، اما از من بعید است که حتی سینه یک مورچه را خراش بدهم.

هوش مصنوعی: شمع من در انتظار سکوت است و برای حفظ روشنایی‌اش به آرامی خم می‌شود، اما من نتوانسته‌ام این وضعیت را تغییر دهم و قدرتی برای لرزیدن یا تغییر ندارم.

هوش مصنوعی: درد و غم خود را به صورت بی‌صدا و بدون درخواست کمک ابراز می‌کنم، مانند زنگی که فقط صدا می‌دهد اما هیچ کسی به آن توجهی نمی‌کند. این ناله‌های بیهوده از من برنمی‌آید.