هوش مصنوعی: دل پرنشاط و پرشور من ذهنم را به هم می‌ریزد و لطافت مینا، مانند پنبه‌ای نرم، از حالت عادی خارج می‌کند.

هوش مصنوعی: شگفتی ندارد اگر در حالتی از پریشانی قرار بگیرم؛ زیرا زنجیر تاریکی از شراب قوی من پاره شد.

هوش مصنوعی: هرچند که در دل من درد و غم وجود دارد و سینه‌ام از این داغ می‌سوزد، اما باز هم چشم من به روشنی خورشید نور می‌تاباند.

هوش مصنوعی: دشت و باغ و بستان من در دامن قناعت قرار دارد، اما مور من از دست سلیمان فرار می‌کند.

هوش مصنوعی: اگرچه فکر و اندیشه من دربارهٔ زندگی را تلخ کرده، اما برای دیگران، مانند زنبور عسل، خوشی و شیرینی به ارمغان آورده است.

هوش مصنوعی: آه، اگر گرما و حرارت عشق و علاقه‌ای وجود داشت که از شدت بی‌تابی فزونی می‌گرفت، شمعی بر روی سر بالین من قرار می‌گرفت در حالی که من بیمار و رنجور بودم.

هوش مصنوعی: آه بگذار توصیف کنم، گویی گوهرهای قیمتی از زخم من مانند سوده می‌برند. ای کاش کسی بود که بتواند درد عمیق من را التیام بخشد، اما افسوس که چنین کسی نیست.

هوش مصنوعی: وای بر من اگر با هزاران زخم و دردی که دارم، محبت و مهربانی دوستانم به من درمان نمی‌بخشید.

هوش مصنوعی: سیاhi من از درد درونی که مثل داغی در لاله وجود دارد، از بین رفته است. نمی‌دانم که صبح چه زمانی فرا خواهد رسید و این شب تیره و تار من کی به پایان خواهد رسید.