هوش مصنوعی: پرواز از زمینی که تو هستی برای من دشوار است، زیرا سنگینی نامه‌ام به قدری زیاد است که انگار کوهی بر دلم گذاشته‌اند.

هوش مصنوعی: به امید فراوان به تو وابسته شده‌ام و جدا شدن از تو برایم بسیار دشوار است.

هوش مصنوعی: قارون، با تمام ثروت و قدرتش، هنوز از من سبکتر و آزادتر است؛ چرا که من در دل خود، تخم‌های امید را نهفته دارم که هنوز در حال جوانه زدن هستند.

هوش مصنوعی: عجیب است که این انتظار و longing من باعث نشود که پای تو بر سر من بیفتد، در حالی که قلبم پر از عشق و خون است.

هوش مصنوعی: از آیه‌های رحمت الهی، دلیران گناهکار هم تحت تاثیر قرار می‌گیرند، اما نگاه به سبزخطان برای من مانند زهر قاتل است.

هوش مصنوعی: دست زیبا و دلربایت را از من مکش، زیرا خون زیادی از دل من به خاطر تو در دستانت است.

هوش مصنوعی: اگر کسی به اشتباه از نام من یاد کند، مهم نیست؛ چون تلخی آن هنوز باقی است و یاد لبان او در ذهن من و دیگران باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای که مانند زنگوله صدا می‌زند، صدای من در بیابان‌ها را می‌شنود، هرچند که راه گفت‌وگو برایم دشوار است.

هوش مصنوعی: هر جا که بروم، انگار که تیر زهرآگینی به سوی من پرتاب می‌شود و همیشه در مقابل من قرار دارد. گویا تصویری از من را در دوردست‌ها به هدف می‌زند و نمی‌توانم از آن فرار کنم.

هوش مصنوعی: در محیطی که امید به رسیدن به ساحل وجود دارد، هرگز نمی‌توانم به هدفم (گهر) دست یابم؛ زیرا من یتیم و بی‌سرپرست هستم.