هوش مصنوعی: در سال‌های پیری، خواب‌های من ارزشمندتر شده و حالا در آینه، شفافیت‌های من مانند جیوه، ناپایدار و بیقرار شده است.

هوش مصنوعی: صبح که بیدار شدم، به خودم گفتم که موی سفیدم نشانه‌ای از غفلت من شده و حالا وقت آن است که دیگر خواب نمانم.

هوش مصنوعی: به خاطر شدت خجالت و شرمندگی‌ام، خاکی که بر سرم ریخته شده است، همچون شراب در حال نوشیدن است و زبان شمع مانند نمازگزار در محرابم می‌لزد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که به دریا نروم، آسایشی ندارم. سیلاب، گرد و غبار یتیمی را به هم می‌ریزد.

هوش مصنوعی: رشته‌ای که در دست دارم، پیچ و تاب می‌خورد و مرا از خداوند دلیل و موجب سیراب شدن تشنه‌ای می‌سازد. اگر آب من در دسترس او باشد، می‌تواند سیراب شود.

هوش مصنوعی: دل بی تاب من مانند پیکانی است که از شدت بی‌تابی در حال حرکت است و نمی‌داند از کجا به سمت بیرون پرتاب خواهد شد.

هوش مصنوعی: هرچند سال‌ها در اینجا سرگردان و در گشت و گذار بوده‌ام، اما جز یک مشت خار و درد، چیزی از این دریاچه‌ی پرآشوب نصیبم نشده است.

هوش مصنوعی: در اثر قدرت و تسلط خود، به مانند نهنگی در دریا، سرش را به زیر می‌آورد و به دنبال گرفتن ماهی‌ها با قلاب من می‌رود.