هوش مصنوعی: دل نگران و بی تاب من همیشه پر از حسرت و گرماست، اما هرگز در کنار محراب من، که نماد مکان عبادت و روشنایی است، نمی‌توانم بدون نور و هدایت زندگی کنم.

هوش مصنوعی: من دارای شور و هیجانی هستم که مانند ابرها سرریز می‌شود، و اگر پیش برم، سیلاب من مانند کوه قاف می‌آید.

هوش مصنوعی: شوربختی را تماشا کن که دریا با وجود اینکه پر از گوهرهای باارزش است، با خار و علف‌های بی‌ارزش، در کاسه‌ای که در دستان درویش است، ریخته می‌شود.

هوش مصنوعی: در زیر زمین و در گوشه‌ای از دنیای تنگ و کساد، حالتی آب‌وار از قارون را حس می‌کنم که به ثروت و جواهر من حسادت می‌کند.

هوش مصنوعی: چقدر می‌توان با اشک‌های ناشی از غم، آبرویم را در آغاز صبح حفظ کنم؟ تا کی باید بگذرانم و با این احساسات خودم را خراب کنم؟

هوش مصنوعی: وقتی درباره گذر زمان و عمر کوتاه خود فکر می‌کنم، متوجه می‌شوم که این فکر باعث می‌شود خوابم سنگین‌تر شود و غفلت‌هایم بیشتر شود. صدای آب، حالا یادآور این غفلت‌ها و شتاب زندگی‌ام شده است.

هوش مصنوعی: مرگ نمی‌تواند مانع بی‌قراری من شود. صائب با کشتن هم، من همچنان زنده‌تر از سیماب می‌شوم.