هوش مصنوعی: غم مانند فرشی است که همواره بر روی دیار ما فرش شده و در این دیار غمگین، تنها یاد وطن است که هیچ بدی و نیرنگی را به همراه ندارد.

هوش مصنوعی: خیلی از نعمت‌ها هستند که تنها یادشان برای من ارزشمندتر از درک واقعی‌اش بود. ای کاش می‌توانستم از یاد وطن برای ساختن زندگی‌ام بهره ببرم.

هوش مصنوعی: تنها تسکین درد دل‌های داغ‌دیده، خاکستر شب‌های غریبانه است و بس. هر کسی که در دلش زخمی از ظلم و ستم وطن دارد، همین را می‌داند.

هوش مصنوعی: دل و جان من همیشه در غم غربت است، چه باید کرد؟ آنچه یوسف از برادرانش در درد فراق وطن تجربه کرد.

هوش مصنوعی: من که در غربت مانند لعل (جواهر) ارزشمندم، اما خانه‌ام پر از سنگ و رنج است. تا کی باید از ظلم و بی‌عدالتی در وطنم رنج ببرم؟

هوش مصنوعی: اگر غم و غصه‌های قلبی من مانع نمی‌شد، اشک‌هایم را به آب می‌رساندم تا بر پایه‌ آبادی وطن بریزم.

هوش مصنوعی: در این لحظه، من تصمیم دارم که از یاد غم دوری و تنهایی رها شوم و دلم را شاد کنم، چرا که همیشه سعی داشتم با یاد وطنم دل خود را خوش نگه‌دارم.