غزل شمارهٔ ۶۰۴
ز گریه سرکشی افزود آن پریوش را
که شعله ور کند اشک کباب، آتش را
ز چهره عرق آلود یار در عجبم
که کرده است چسان جمع، آب و آتش را؟
عنان نخل خزان دیده در کف بادست
چگونه جمع کنم این دل مشوش را؟
مه به پرورش تن روان شود مشغول
مکن به جام سفالین شراب بی غش را
به بوالهوس مکن از روی التفات نگاه
به خاک ره مفکن تیر روی ترکش را
ضرور تا نشود، لب به گفتگو مگشا
عنان کشیده نگه دار اسب سرکش را
مرا نهال امید آن زمان شود سرسبز
که نخل موم کند ریشه در دل آتش را
به سیم و زر نشود حرص و آز کم صائب
که نیست از خس و خاشاک سیری آتش را
اطلاعات
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب شعری: غزل
منبع اولیه: ویکیدرج
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
برگردان به زبان ساده
ز گریه سرکشی افزود آن پریوش را
که شعله ور کند اشک کباب، آتش را
هوش مصنوعی: گریه و زاری باعث شدت احساسات آن معشوق شده است، چنان که اشکها مانند آتش شعلهور میشوند و سوزانندهاند.
ز چهره عرق آلود یار در عجبم
که کرده است چسان جمع، آب و آتش را؟
هوش مصنوعی: از چهره خیس و عرق کرده یار متعجبم که چطور توانسته هر دو عنصر متضاد یعنی آب و آتش را در کنار هم جمع کند؟
عنان نخل خزان دیده در کف بادست
چگونه جمع کنم این دل مشوش را؟
هوش مصنوعی: چطور میتوانم این دل ناآرام را مثل نخی که در دست باد است، در اختیار بگیرم و آرامش ببخشم؟
مه به پرورش تن روان شود مشغول
مکن به جام سفالین شراب بی غش را
هوش مصنوعی: ماه در حال زیبا شدن و پرورش خود است، تو نیز خودت را به عشق و شادی مشغول کن و از نوشیدن شراب خالص و ناب غافل نشو.
به بوالهوس مکن از روی التفات نگاه
به خاک ره مفکن تیر روی ترکش را
هوش مصنوعی: به کسی که دلبسته و هوسران است، به خاطر اینکه به او توجه کنی، نگاه نکن و چشمانت را به زمین نینداز، چرا که تیر عشقش به تو خواهد رسید.
ضرور تا نشود، لب به گفتگو مگشا
عنان کشیده نگه دار اسب سرکش را
هوش مصنوعی: تا وقتی که ضروری نیست، زبانت را به گفتگو مگشایید؛ باید افسار اسب سرکش را محکم نگهداری.
مرا نهال امید آن زمان شود سرسبز
که نخل موم کند ریشه در دل آتش را
هوش مصنوعی: امید من زمانی شکوفا و پررنگ خواهد شد که در دل آتش، نخل قوی و ریشهداری رشد کند.
به سیم و زر نشود حرص و آز کم صائب
که نیست از خس و خاشاک سیری آتش را
هوش مصنوعی: حرص و طمع در پول و ثروت هرگز کم نخواهد شد، زیرا مانند آتش، که هرگز با خشک و بیارزش بودن سیر نمیشود، انسان نیز با داشتن ثروتهای بیارزش هرگز satiated نخواهد شد.
خوانش ها
غزل شمارهٔ ۶۰۴ به خوانش عندلیب
حاشیه ها
1395/01/18 09:04
محسن شفیعی
بیت چهاردم مصراع اول
مهل به پرورش تن شود روان مشغول
مطابق چاپ محمد قهرمان