هوش مصنوعی: چند بار می‌توان از نیازهای اولیه زندگی مثل آب و نان صحبت کرد، تا کی باید به وضعیتی که مثل دیوار زندان است، بی‌توجهی کرد و امید به زیبایی‌ها داشت؟

هوش مصنوعی: تنها راهی که وجود دارد، تسلیم شدن است. تلاش برای کنترل یا دست و پا زدن در دنیای پرهیاهو و نامحدود، بی‌فایده است.

هوش مصنوعی: از جسم خاکی خود فراتر برو و مانند مجنون در عشق بگرد تا جایی که می‌توانی دستت را بر دامن محمل بگذاری.

هوش مصنوعی: زمانی که اشک به درازا بیفتد، پیدا می‌شود که مشکلات و دلمشغولی‌ها باعث ایجاد گره‌هایی در امید به آینده شده است.

هوش مصنوعی: حاصل درختی که ثمر نمی‌دهد، سنگ است و دل خالی هم به سخنانی سخت و مشکل می‌انجامد. یعنی وقتی چیزی درونت خالی است، نمی‌توانی به خوبی صحبت کنی.

هوش مصنوعی: برای رسیدن به وصال و ارتباط عمیق، هیچ مانعی وجود ندارد. مانند اینکه سیل، حتی با یک قطره نمی‌تواند از مسیر خود باز بایستد، باید هرچه بیشتری از تلاش و کوشش را در این راه انجام داد.

هوش مصنوعی: به خاطر یک مشت خون که به خاک داده می‌شود، زدن دستان قاتل بر دامن او، بی‌شرمی است.

هوش مصنوعی: آسیب زدن به چیزهای کوچک و بی‌اهمیت کار آسانی است، اما ضربه زدن به قلب دشمنان در غفلت و بی‌خبری نیاز به شجاعت و مردانگی دارد.

هوش مصنوعی: اگر دامنش را به زیبایی بگسترد، آزاد است؛ اما اگر این‌گونه نکند، آسان است که بر دستاوردش پا بگذارد.

هوش مصنوعی: دریا را نمی‌توان از حرکت و طغیانی که دارد، به خاطر وجود خاشاک و زباله‌ها متوقف کرد. مانند این است که سوزنی را در کناره‌ی دریا فرو کنیم.