هوش مصنوعی: حقائق و ارزش‌های واقعی مانند یک گوهر هستند که فقط در درون خودشان وجود دارند و به راحتی نمی‌توان آن‌ها را در ظواهر یا زینت‌ها پیدا کرد. برای درک عمیق‌تر این ارزش‌ها، فراتر از ظواهر باید رفت و این درک و شناخت مهم‌تر از هر گونه تحسین ظاهری است.

هوش مصنوعی: هر کسی که در درون خود اندوه و دلتنگی دارد، می‌تواند در تاریکی شب امید به سپیده‌دم را حس کند.

هوش مصنوعی: در جستجوی عشق، افرادی که از زندگی ناامید شده‌اند به مانند سنجابی که در خاکستر می‌گردد، در حال تلاش برای یافتن شعله‌های عشق هستند.

هوش مصنوعی: هر کس که از رسیدن به حقیقت و عظمت روحانی قانع شود و به چیزهای کوچک و محدود اکتفا کند، مانند کسی است که به جای رفتن به کعبه، تنها به علامت و نشانه‌ای از آن بسنده کرده است.

هوش مصنوعی: دل خود را از شدت اندوه و احساسات شدید خالی کن تا بتوانی در آن جمع، مانند مشعلی روشن و درخشان، جایی برای خود پیدا کنی.

هوش مصنوعی: دل ما پر از عشق و آرزو است، اما امیدی به تحقق آن نداریم. به همین سادگی، به دنبال یافتن آب در صحرای وسیع و خشمگین محشر هستیم که ممکن نیست.

هوش مصنوعی: تا زمانی که تو مانند پروانه با دست خود به آتش نزدیک می‌شوی، از دور نمی‌توانی به نرمی حریر برسی.

هوش مصنوعی: با قسمت خود راضی باش، چون کسی نمی‌تواند بدون قسمت، حتی یک جرعه آب هم به مانند اقبال سکندر بدست آورد.

هوش مصنوعی: عاشق واقعی که دلش پاک و بی‌ریا است، از ظلم و سختی‌های عشق دلش آرام است و نمی‌تواند مانند سمندر که در آتش زندگی می‌کند، عشق را در سختی‌های غیرقابل تحمل جستجو کند.

هوش مصنوعی: می‌توان بر روی زمین به راحتی و بدون زحمت، مانند یک پارچه نازک، آرامش و آسایش را به دست آورد و آن را حتی در کنار کسی لاغر و نحیف نیز یافت.