هوش مصنوعی: من در مواجهه با مشکلات و تلخی‌ها هرگز اعتبار و آبرویم را زیر سؤال نمی‌برم و در عوض، با شادمانی و شیرینی از ناکامی‌هایم لذت می‌برم.

هوش مصنوعی: چشمان تنگ‌نظر من باعث می‌شود که دلم به شدت رنج بکشد. از بدن نحیف و بی‌جان خود، خود را ترمیم می‌کنم و بهبود می‌بخشم.

هوش مصنوعی: اگر به من اجازه بدهند که از شکایت صحبت کنم، با همهٔ قدرتی که دارم، جلوی خودم را می‌گیرم و اجازه نمی‌دهم که از درد و ناراحتی‌ام بگویم.

هوش مصنوعی: در درون آینه، تصویر من مانند جیوه می‌لرزد. آیا دل من نیز به خاطر آبرویم به این شدت می‌لرزد؟

هوش مصنوعی: مثل طوطی از زیبایی لحن خودم خوشحالم و از اینکه صحبت‌های خود را می‌شنوم، به طعم شیرینی شکر می‌ماند.

هوش مصنوعی: در تنهایی و دوری از دیار، چگونه می‌توانم به یتیمی خود رسیدگی کنم؟ من که در این دریا توانایی شستشوی خود را ندارم.

هوش مصنوعی: من هنوز پیش آن فرد بی‌عیب و نقص نرفته‌ام، هرچند که عمرم را صرف تلاش برای درک و درونی‌سازی خودم کرده‌ام.

هوش مصنوعی: این نبرد درونم هرگز نمی‌تواند از وجودم خارج شود، تا زمانی که به دریا سیلاب وجود خود نپیوندم.

هوش مصنوعی: من همچون نافه‌ایم که از ناف آهوی ختن دور افتاده‌ام و هر لحظه برای انتقال بوی خود، پیامی را ارسال می‌کنم.

هوش مصنوعی: وقتی به رنگ زرد من نگاه می‌کند، برگ‌های زرد خزان همانند زعفران به خاطر شرم روی خود را می‌مالند.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر اشاره می‌کند که افراد بدبخت و غمگین، به دلیل مشکلات و پیچیدگی‌های زندگی، حتی نمی‌توانند حال و روز خود را از دیگران بپرسند. در واقع، آنها درگیر مسائل خودشان هستند و حسرت و درد درونی‌شان اجازه نمی‌دهد که به دنیای خارج توجه کنند.

هوش مصنوعی: بارها از درگاه مسیح ناامید برگشتم، اما بهتر است که خودم تلاش کنم و به فکر راه‌حل‌هایی برای مشکلاتم باشم.

هوش مصنوعی: وقتی غم و اندوه مرا احاطه می‌کند و از خواب آرامی بیدار می‌شوم، با وجود درد و رنج، تلاش می‌کنم تا خودم را دوباره تازه کنم و زندگی‌ام را احیا کنم.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق او، تمام وجودم را فراموش کرده‌ام و در تلاش هستم تا خود واقعی‌ام را در میان دوستانم پیدا کنم.