هوش مصنوعی: در این بیت شاعر احساس تنهایی و غم خود را بیان می‌کند. او نمی‌تواند همدردی از دیگران پیدا کند و در این وضعیت، همه‌ی دردها و مشکلاتش را بر دوش خود می‌گذارد. مانند بید مجنون که همیشه سر به پای خود دارد، او نیز در دنیای درد و غم خود غرق شده و هیچ کس را برای همدردی نمی‌بیند.

هوش مصنوعی: رفتار ناپسند و بی‌رحمانه با من، که در سختی‌ها گرفتارم، از انسانیت به دور است. من که به وفاداری و اصول خود پایبند هستم، شایسته چنین ظلمی نیستم.

هوش مصنوعی: من چه ذره‌ای هستم که بی‌نیازان جهان وقت خود را برای من صرف می‌کنند و به من ظلم می‌ورزند؟

هوش مصنوعی: واقعا من دچار افتادگی و مشکلات هستم، به طوری که انگار همیشه به چاهی عمیق می‌روم و از تکیه بر خودم هم هیچ کمکی نمی‌توانم بکنم.

هوش مصنوعی: من با وجود اینکه هزاران سختی و ظلم را متحمل می‌شوم، آن را بر خود هموار کرده و تحمل می‌کنم. نمی‌توانم از روی وفاداری به خودم عقب‌نشینی کنم و این وضعیت را چگونه تحمل کنم.

هوش مصنوعی: اگر شانس من در زمان‌های سخت و دشوار به من کمکی نمی‌کند، هنوز از ناله‌ی بلند خود ناامید نیستم.

هوش مصنوعی: فلک به طور مداوم بر اساس ادعای من در حال چرخش است تا من بتوانم آستین خود را بر روی ادعای خود بزنم.

هوش مصنوعی: می‌تواند به وسیله‌ی نور و زیبایی که در وجودش دارد، سنگ را به جواهر تبدیل کند؛ اما کسی که این توانایی را دارد، چرا از من بی‌نصیب است و مرا از دیدار خود محروم می‌کند؟

هوش مصنوعی: هر کسی که در میان مردم از ناامیدی و درهم ریختگی خود صحبت کند، در واقع به سرنوشتی نگران‌کننده برای خود دامن می‌زند.

هوش مصنوعی: این دنیا همیشه به همین شکل باقی نخواهد ماند و سرنوشت هر فردی را به جای خودش می‌نشاند.

هوش مصنوعی: هر حبابی که از چشمان زیبا و شوخ یک پرده به وجود می‌آید، در دریا نمی‌تواند از حال و هوای خودش جدا شود.

هوش مصنوعی: من مثل صائب نیستم که بتوانم با دیگران دردی را درمان کنم؛ اما خودم را به خاطر درد بی‌درمانم می‌سازم و به میان مردم می‌آورم.