هوش مصنوعی: عشق به قدری عمیق و پیچیده است که نمی‌توان به سادگی آن را از دل و جان خود زدود. مثل این است که بخواهی موجی را از یک رودخانه جاری جدا کنی، کار غیرممکنی است.

هوش مصنوعی: من هم مانند صدفی که مروارید در آغوش دارد، چیز ارزشمندی در درون خود داشتم. اگر می‌توانستم از گفتار و افکار منفی خود دور شوم، می‌توانستم آن را به نمایش بگذارم.

هوش مصنوعی: خانه‌ای که خالی است، برای راهیان مسیر روحانی مثل پر و بالی می‌ماند. برای آن‌که دل را از کمان عشق جدا کند، آسان‌تر خواهد بود.

هوش مصنوعی: هر کس که بار سنگین دل را از دوش خود بردارد، می‌تواند بار سبکی را همچون جام شراب به راحتی حمل کند.

هوش مصنوعی: در دریای پرهیجان دنیا، هیچ تدبیری نمی‌تواند از دست گرفتن کنترل اوضاع بهتر از رها کردن آن باشد.

هوش مصنوعی: تا کی باید به دنیای ناچیز و بی‌ارزش قناعت کرد؟ چه مقدار از سفره سلیمان که پر از نعمت است، تنها استخوان برداشت؟

هوش مصنوعی: این جمله به مفهوم این است که دل اگر به زیبایی‌ها و جذابیت‌های دنیوی وابسته باشد، مانند این است که نتواند از چیزهای با ارزشی که دارد، جدا شود. به عبارتی دیگر، دل نمی‌تواند به سادگی از زیبایی‌ها و جذابیت‌هایی که دارد، دل بکند و بازگردد.

هوش مصنوعی: پسته‌ای که مغز ندارد، وقتی در پوستش بسته نگه‌داشته شود، رسوایی‌اش بیشتر خواهد بود. برای دنیا نیاز نیست که پرده‌ها را کنار بزنیم و کارهای آن را بی‌پرده نشان دهیم.

هوش مصنوعی: زندگی در آرامش و دور از دغدغه‌ها بیشتر لذت‌ بخش است، حتی اگر در شرایط محدودیت باشیم. رهایی از محیطی زیبا مثل گلستان، به‌راحتی و بدون چالش برای دل خوشایند نیست.

هوش مصنوعی: می‌توان به راحتی از جان خود دل برداشت، اما دشوار است که از دوستان دل بکنیم.