هوش مصنوعی: نوشیدنی مستی بر چهره‌ات نمی‌نشیند؛ چرا که در این فصل خزان، نسیم بهاری باغ تو را زنده می‌کند.

هوش مصنوعی: لبخند تو باعث شده که دل‌ها از شوق تنگی بگیرند، هرچند که شیرینی وجود تو را هنوز نچشیده‌اند، اما به خاطر تنگی نفس کسی، نمی‌تواند دهان تو را ببیند.

هوش مصنوعی: نیازی به داشتن شمشیر بر کمر نیست، زیرا تیغ کج و منحنی به‌خوبی توانایی خود را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: چطور می‌توانم از خاک پایت سر بلند کنم، در حالی که آفتاب هم قدم‌های تو را نبوسیده است؟

هوش مصنوعی: هیچ‌کس به جز ابروی تو که با ناز و نازكی اشاره می‌کند، جرات نکرده است که چاشنی کمانت را بیدار کند و بر قلبم اثر بگذارد.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم دلبر نازکلم را که به دستاوردهای دو جهان نمی‌تواند سر فرود آورد، رام و آرام کنم؟

هوش مصنوعی: کیست که با شجاعت و قهرمانی از خون هیچ‌گناهی استفاده نکرده و زهره‌اش اجازه می‌دهد که در دستش کنجکاوانه حرکت کند؟

هوش مصنوعی: من از آب زندگی بیشتر تشنه‌ی خون زخم‌هایم هستم، زیرا تیغی که به سمت توست همچنان در آغوشم می‌کشد.

هوش مصنوعی: هر کسی را که می‌بینم، به یاد تو هستم و از نبود نشانه‌ای از تو محو می‌شوم. به شدت در حیرتم که اگر کسی بخواهد نشانه‌ای از تو بپرسد، باید چه بگویم.

هوش مصنوعی: از زیبایی تو، کار و زندگی‌ام بی‌خبر شده است. حالا چگونه می‌توانم تو را که محبوب دل‌ها هستی، در آغوش بگیرم؟

هوش مصنوعی: سخنان تلخ و ناامیدکننده نمی‌تواند مرا از مسیرم دور کند، زیرا قدرت نرمش و هوش را بر سختی و استحکام ترجیح می‌دهم.

هوش مصنوعی: قدت را هم‌چون نهالی در باغ می‌بینم که باغبان به زیبایی‌ات می‌بالد. تو تا چه اندازه شگفت‌انگیزی که دیگران نیز به زیبایی تو غبطه می‌زنند.

هوش مصنوعی: نگاه کن که زبان صائب مثل آتش است، و هیچ چیز نمی‌تواند به زیبایی آن گلستان تو باشد. پس از گفتن حقیقت و زیبایی زبان خود دریغ نکن.