هوش مصنوعی: با وجود اینکه زبانم پر از کلمات است، اما مانند غنچه‌ای که از گل‌ها بی‌زبان است، خاموش و بی‌صدا شدم تا بتوانم رازهای پنهان را حفظ کنم.

هوش مصنوعی: وقتی که مانند ماه در مصر، از من خواستند که قیمتم را بگویند، عذر من این بود که چند روزی در دل کاروان سنگینی می‌کردم.

هوش مصنوعی: هنگامی که در مسیر سختی‌ها و مشکلات قرار دارم، امید مانند گلی در میان خاری که به آن مبتلا هستم، می‌روید و شکوفا می‌شود. حالا که احساس می‌کنم به سوی آرامش و مقصدم در حال حرکت هستم، این امید به من قوت می‌بخشد.

هوش مصنوعی: آیا می‌توانم در دنیای واقعی زندگی کنم؟ وقتی که زیر فشار و مشکلاتی که دارم، هر روز بیشتر و بیشتر گرفتار می‌شوم.

هوش مصنوعی: حرف من مانند لب‌های محبوبم بر زبان افتاد، هرچند که هر روز بیشتر از دید دیگران پنهان می‌شوم.

هوش مصنوعی: هرگز نتوانستم شکوفه‌های خود را به ثمر برسانم، مانند صبح که در حالی که پیر شده‌ام، هنوز در این باغ هستم.

هوش مصنوعی: دل شکسته‌ام مانند خار در این باغ و بوستان است. در برابر نسیم بهار و خزان، شرمنده و فرو مانده‌ام.

هوش مصنوعی: در زمانی که لاله‌ها به سرسبزی و زیبایی می‌رسند، من مانند بید در این آشیانه احساس شکستگی و ناتوانی می‌کنم.

هوش مصنوعی: درماندگی و درد من به حدی است که حتی مرگ هم نتوانسته از من دور شود. من مانند موجی هستم که در دریا در حال حرکت است و نمی‌توانم از این حالت رهایی یابم.

هوش مصنوعی: بهشت را کسی به عنوان نگهبان نداشت، چون روزی که من باغبان باغ تو شدم، همه چیز تغییر کرد.

هوش مصنوعی: وقتی که مورد تأیید و محبت پیر خرابات قرار گرفتم، امیدوار شدم و به خوشبختی و شانس جوانی خود اطمینان پیدا کردم.