هوش مصنوعی: امشب با آهی سنگین و خسته خواب به چشمانم می‌آمد، در کوچه‌های معشوق، به آرامی مثل مهتاب حرکت می‌کردم.

هوش مصنوعی: در چشمانم، دل شکسته‌ام را می‌سوزاندم و در حوض خیال تو آب می‌ریزیدم.

هوش مصنوعی: چشم‌های زیبا و دل‌فریب تو باعث شد که من احساس خاصی پیدا کنم، اما این احساس نتیجه‌ی بی‌پروایی و بی‌خیالی من نبود، زیرا هر لحظه مانند یک تیر به رگ خوابم فرو می‌رفت.

هوش مصنوعی: من تا صبح به خاطر فکر و خیال تنگنای تو، بی‌هیچ نوشیدنی، خود را به مستی می‌زدم.

هوش مصنوعی: مانند موجی که بر سینه دریای پرخطر می‌زند، به خاطر آرزوی رسیدن به جواهر نایاب، به دل خود فشار می‌آورم.

هوش مصنوعی: تا بامداد، گفت‌وگوی من با خیالم گرم بود و در یاد شمع، سینه‌ام را به نور ماه می‌زدم.

هوش مصنوعی: از بابت گریه و غصه شغلی نداشتم و فقط به خوشحالی و بهبود شرایط فکر می‌کردم.

هوش مصنوعی: دل ناآرام و بی‌قرار من مانند سنگی بی‌حرکت بود. من تا صبحگاه، با این حال به سینه‌ی محراب می‌زدم.

هوش مصنوعی: من به قدری در حیرت و شگفتی غرق شده‌ام که همچون دایره‌ای بی‌پایان، به دور خود می‌چرخم و در این دنیای وسیع مدام در حال حرکت هستم.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه قدرت پرواز نداشتم و ضعیف بودم، اما با امید به دیدار دوستانم، به تلاش برای مشاهده آینده و خوشبختی‌هایم ادامه می‌دادم.

هوش مصنوعی: حالتی که در آن قرار دارم، بی‌دلیل نیست. من به دلیل ناآرامی و آشفتگی درونم، در دل خود آتش می‌زنم و آرامش را از دست می‌دهم.