هوش مصنوعی: یاری که در کنارم بود و به او دل داشتم، اکنون از دست رفته و آرامش و تحملی که داشتم، به کلی نابود شده است.

هوش مصنوعی: برقِ زنده‌گی کجاست که از دست مجروح من، فصل بهاری که داشتم، کناره‌گیری کرد؟

هوش مصنوعی: او از دید من ناپدید شد و برای خود یک چیز جالب را شکار کرد که همیشه در چشم من بود.

هوش مصنوعی: از خاکی که شیرینی آن هنوز بر زمین نریخته، لبانی برمی‌خیزند که به یاد وقایع تلخ و شیرینی که تجربه کرده‌ام، سخن می‌گویند.

هوش مصنوعی: در تلخی‌ها و سختی‌های زندگی، دیگر نتوانستم آن تصویر روشنی که از خود داشتم را ببینم.

هوش مصنوعی: در دل خود عشق و احساساتی شگفت‌انگیز و عمیق را پنهان کرده‌ام، همانند باغی پر از گل، که در آتش اشتیاق و دلتنگی سوزان است.

هوش مصنوعی: به خاطر حسادت و بدحالی مردم، من از آن دنیای آرام و بی‌دغدغه‌ای که داشتم دور شدم.

هوش مصنوعی: من درگیر مشکلات و ناپایداری‌های زمانه بودم، اما از آن‌ها بی‌خبر بودم و فقط غرق در چشمان نیمی مست و حالتی شاداب بودم که داشتم.

هوش مصنوعی: دلم آتش گرفته و این سوختگی باعث نشده که کسی متوجه حال بد من شود. درونم همچون سنگی سخت و سوزان، یک شعله شعله‌ور دارم.

هوش مصنوعی: زمانی که آسیا در دست باد نابود شد، من نیز از تغییرات و چرخش‌های زمان به یادگار چیزی ندارم.

هوش مصنوعی: من از فشارهای سختی که در زندگی تحمل کردم، دل و احساساتم مانند گوهری در دریا از آب خالی شده است.

هوش مصنوعی: با دیدن آن گوهر درخشان، دل من که از غبار روزگار آلوده بود، پاک و زلال شد.

هوش مصنوعی: عقل و آرامش من فدای زیبایی و جاذبه‌ی آن دلبر شده است.