هوش مصنوعی: من با هر کس که درباره‌اش صحبت کردم، جز یارم، مانند آینه‌ای بودم که تصویرم را در دیوار می‌بیند.

هوش مصنوعی: مانند درخت سروی، برگ‌هایم به دوش من سنگینی می‌کنند، هرچند که روح من آزاد و سبک است.

هوش مصنوعی: جهان برای من در نظر راحت و ساده به نظر می‌رسید، تا زمانی که برای محافظت از خودم از دیگران فاصله گرفتم.

هوش مصنوعی: منظور این بود که اگر می‌خواستم دیگران به اشتباه فکر کنند که من نمی‌توانم راجع به احساساتم صحبت کنم، این به دلیل لطف و توجهی بود که از سوی یار به من می‌رسید.

هوش مصنوعی: هیچ عاشق دیگری به اندازه من در بیداری، لذت و زیبایی محبوبش را تجربه نکرده است.

هوش مصنوعی: دل پاک و بی‌عیب من را از نقص‌ها و کمبودها پاک کن، ورنه حتی با داشتن هزار آینه، نمی‌توانم حقیقت خود را ببینم.

هوش مصنوعی: هرچند که کلامم زیبا و ارزشمند است، اما در درونم درد و رنجی عمیق دارم که ناشی از نگرانی و غم است.

هوش مصنوعی: موهای تیره و تابدارش به شکلی آشفته و در هم فرو افتاده بود و گویی با دیگران که دچار درد و شکستگی هستند ارتباطی داشت. در غیر این صورت، من چه نیازی به احساس دل‌شکستگی داشتم؟

هوش مصنوعی: دل من در زلف او آرامی ندارد، همانطور که نغمه به هر تار ساز وابسته است، من نیز به او وابسته شده‌ام.

هوش مصنوعی: صائب به خاطر تلخی که در کلامم وجود داشت، حتی یادم نکرد. در حقیقت، من انتظار بیشتری از لب‌های یار داشتم.