هوش مصنوعی: تا زمانی که مانند لعل، رنگ و زیبایی بر چهره‌ام داشتم، در دل خود از شکست و ناامیدی نسبت به خریدار، رنج می‌بردم.

هوش مصنوعی: هرگز اعمال و قول‌های من با هم یکی نبوده‌اند و همیشه رفتارم را بر اساس صحبت‌هایم تنظیم کرده‌ام.

هوش مصنوعی: زمانی که با خداوند مواجه شدم و در کارهای خود به مشکل خوردم، احساس کردم که نیاز به یک نوشیدنی دارم، اما در آن حال که به پرستار نیاز داشتم، نتوانستم چیزی بیاورم.

هوش مصنوعی: وقتی چشمانم را باز کردم، در کنار دریاچه‌ای خطرناک و خونی، با یکدیگر در تماس بودیم.

هوش مصنوعی: دل من هرگز از فکر و خیال غزالان خالی نشده است؛ همیشه در این ویرانه دو بیمار را در دل داشته‌ام.

هوش مصنوعی: وقتی که شبنم با تابش خورشید از بین رفت، آن چشمی که به خاطر غم گلزار اشک می‌ریخت نیز خشک شد.

هوش مصنوعی: هیچوقت دوست نداشتم که ترازوی معرفت و فهم من همیشه با تسبیح و ذکر مشغول باشد؛ و از آتش درونم همواره احساس عذاب می‌کردم.

هوش مصنوعی: زمانی که مثل زلف، حواسم به هم ریخته بود و نتوانستم تمرکزی داشته باشم، درگیر فکر کردن به لباس و غم و غصه‌ام بودم.

هوش مصنوعی: صدای من از کمبود همدلی ضعیف شد؛ وقتی همکار داشتم، کارم رونق و اهمیت بیشتری داشت.

هوش مصنوعی: به خاطر سادگی‌ام، درد و غم تو را به دیگران نشان دادم، در حالی که در آینه فقط تصویر خودم را می‌دیدم و دیواری وجود داشت که بین ما بود.

هوش مصنوعی: هرگز آن آرامش و لذتی که من در شلوغی بازار داشتم، نصیب کسانی که در گوشه‌ای تنها نشسته‌اند، نخواهد شد.

هوش مصنوعی: من از اینکه بر دل خود دستی گذاشتم، هزاران بار شکرگزارم، چون دیگر غم دلدارم را از سرم برداشته‌ام.