هوش مصنوعی: من با تلاش و اراده‌ای بلند، سر بر آسمان بلند کرده‌ام و مانند تسبیح، زندگی‌ام را از آستانه‌ی ستاره‌ها مدیریت کرده‌ام.

هوش مصنوعی: هرگز نتوانستم حرفی را که می‌خواستم بزنم، زیرا سخن من مانند غنچه‌ای است که تازه شکفته شده و نمی‌تواند به راحتی باز شود.

هوش مصنوعی: جایی که کوه بیستون به موضوع مورد بحث من تبدیل شده است، در میان مشکلات و سختی‌ها با صبر و آرامش مقابله کرده‌ام.

هوش مصنوعی: نیسان، چرا باران نمی‌افتد و من را سیراب نمی‌کند؟ من از تلخی‌های زندگی دریاچه‌ها، خیلی رنج کشیده‌ام.

هوش مصنوعی: بی‌ادبان خار را از پا کنار می‌زنند، اما من به خاطر ادب، از خارهای مسیر او، پا کشیده‌ام.

هوش مصنوعی: من هرگز از پیشامدهای ناگوار در امان نبوده‌ام، چرا که مانند سایه‌ای که لباس خود را به هر سمتی می‌کشد، به هر جا که رفته‌ام، حوادث نیز دنبالم بوده‌اند.

هوش مصنوعی: بر من اتهام زده‌اند که در لباسی داغ و پرحرارت به سر می‌برم، در حالی که من تنها به دوری از دنیا و پرستش طبیعت پرداخته‌ام!

هوش مصنوعی: شاعر در این بیت به این موضوع اشاره می‌کند که به دلیل مشکلات و چالش‌هایی که در زندگی‌اش با آن‌ها مواجه شده، خود را در شرایطی سخت و دشوار یافته است. او احساس می‌کند که به اندازه توانایی‌هایش از مشکلات فراتر رفته و در حقیقت بار سنگینی را بر دوش می‌کشد که فراتر از آن چیزی است که باید ببرَد. در واقع، او به نوعی به نقطه‌ای رسیده که نمی‌تواند به راحتی از آن عبور کند و این موضوع او را دچار درد و رنج کرده است.