هوش مصنوعی: چرا باید در تلاش برای به دست آوردن آرزوهای بیهوده باشیم؟ چرا باید به دل خود فشار آوریم و زندگی را صرف چیزهایی کنیم که فاقد ارزش واقعی هستند؟

هوش مصنوعی: چطور می‌توانیم به تو نگاه کنیم در حالی که حجاب و پرده‌ای بر روی چهره‌ات نیست؟ ما خود را از نگاه به تو با حجاب و نقاب می‌پوشانیم.

هوش مصنوعی: اگر شب جدایی‌ات را حساب کنیم، زندگی ما در روز قیامت بیشتر از عمر ما خواهد بود.

هوش مصنوعی: اگر عمر ما کمتر از چند نفس است، بهتر است که همانند شبنم که به سرعت از بین می‌رود، در کار آفتاب و زندگی مشغول شویم.

هوش مصنوعی: دوستان هیچ‌کس برای ما دل نمی‌سوزانند، مگر اینکه خودمان با غم و اندوه، دل‌خود را به آتش بکشیم.

هوش مصنوعی: ما به کسی که دستش به آب نمی‌رسد رحم نمی‌کنیم و تنها از خوبان می‌خواهیم که برای ما مانند آفتاب روشنایی بیاورند، مگر آنکه چشمانمان را با اشک پر کنیم.

هوش مصنوعی: آیا می‌توانیم حرارت و درد تو را با مرهم تسکین دهیم؟ چگونه می‌توانیم تابش آفتاب را به زیر گل پنهان کنیم؟

هوش مصنوعی: اگر ما از زیبایی شما بهره‌ای نبریم، تنها دل‌خوشی‌مان تماشای روشنی آفتاب خواهد بود.

هوش مصنوعی: از چشم‌زخم، همان کسانی که در عذاب و رنج هستند، اگر بخواهیم به صلح دست پیدا کنیم، باید با جان و دل تلاش کنیم.

هوش مصنوعی: چطور می‌توانیم از شدت عشق دل خود را سبک کنیم؟ و چگونه می‌توان نمک را از این کباب جدا کرد؟

هوش مصنوعی: گناهان ما آنقدر زیاد است که حساب و شماره‌اش از دست خارج شده، پس چه نیازی هست که به آن فکر کنیم و به حسابش برسیم؟

هوش مصنوعی: دیدن چهره‌ی او برای ما ممکن نیست، مگر اینکه از فاصله‌ای دور، به تماشای آن پرده بیفتیم.