هوش مصنوعی: اگرچه به ظاهر همچون گل می‌خندیم و شاد به نظر می‌رسیم، اما در درون، مانند خاری از اندیشه‌های تلخ و غمناک رنج می‌بریم.

هوش مصنوعی: دریای دل به عمق و وسعت خود مانند عصای حضرت موسی است و این نشان از قدرت و استحکام آن دارد، چون تیر انداخته شده‌ای که در کمان داریم، باعث می‌شود که آن احساسات و غم‌ها به وضوح در دل بوجود بیاید.

هوش مصنوعی: رنگ شکسته ما مانند نامه‌ای است که باز شده و نشان می‌دهد چگونه می‌توانیم درد و رنج‌های خود را پنهان کنیم؟

هوش مصنوعی: ما مانند تیر از بال و پر خود می‌لرزیم، هرچند که توانایی پرواز را داریم.

هوش مصنوعی: در تمام عمر مانند درختان سرو و بید، بدون اینکه به کسی مدیون باشیم، رشد کرده‌ایم و از پرورش دیگران بی‌نیازیم. اما به هر حال از باغبان، که همان کسی است که ما را پرورش داده، شرمنده‌ایم.

هوش مصنوعی: هرچند که به نتیجه نرسیده‌ایم، خوشحالیم که مانند درخت سرو، در جمع دوستان در میان سختی‌ها و چالش‌ها قرار داریم.

هوش مصنوعی: این شعر به این معنی است که احترام و تواضع ما باعث ارزش و اعتبار بیشتر ما می‌شود، زیرا ما در جایی بلند و باارزش قرار داریم.

هوش مصنوعی: محفل‌ها به خاطر نور شمع ما روشن است و هر چیزی که در دل داریم را به زبان می‌آوریم.

هوش مصنوعی: عجیب است که یاد ما از ذهن‌ها پاک شود، در حالی که نفس حق را بر جهانیان داریم.

هوش مصنوعی: ناله و افسوس ما از غم دوری، بیشتر می‌شود و دل‌بستگی ما به قفس از علاقه به آشیانه بیشتر است.

هوش مصنوعی: سگ تو به خاطر غذایی که دارد، بی‌نیاز و راضی است، و اگر غیر از این بود، ما هم چیزی بیشتر از یک مشت استخوان برای او نداریم.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که ما به دلیل یتیمی و جدایی از کسانی که دوستشان داریم، در دریاچه‌ وسیع زندگی‌مان، گوهری را پیدا کرده‌ایم که نشانه ارزش و زیبایی ماست. به نوعی، می‌توان گفت که این جدایی و سختی‌ها باعث شده‌اند که به گنجینه‌ای از احساسات و تجربیات باارزش دست پیدا کنیم.