هوش مصنوعی: کجاست شراب که بتوانم با آن، همسرم را وداع کنم و هوش و حواسم را از دست بدهم و به عقل‌ام پاسخ دهم.

هوش مصنوعی: من تحت تأثیر نسیم چمن هستم و مانند شبنم روی گل، بی‌خبرم. اما آیا می‌توانم پیاله‌ام را به آفتاب بسپارم؟

هوش مصنوعی: اگر لازم باشد، به این زبان شکسته و ضعیف، قادر خواهم بود از تیر زبان و لب تیغ به خوبی دفاع کنم و پاسخ دهم.

هوش مصنوعی: چرا باید به دنبال چیزی نامعتبر و پوچ باشم، وقتی که درون من زندگی و پویایی واقعی جریان دارد؟

هوش مصنوعی: وقتی که من از نور ماه در حالت شادابی و سرخوشی قرار گرفتم، چه نیازی است که خود را به زحمت و مشغله‌ی نوشیدن شراب بیندازم؟

هوش مصنوعی: چطور می‌توانم بوسه‌ام را بر روی آن حلقه رکاب بگذارم، وقتی که بوسه بر چشم تو به یاد فراق و دوری می‌افتد؟

هوش مصنوعی: کجا پیدا می‌شود شهامت، اگر فرصتی پیش بیاید که من یک پیاله بدون پوشش به دست تو بدهم؟

هوش مصنوعی: من که نور خورشید مرا با سرعت به پیش می‌برد، چگونه می‌توانم مثل شبنمی که از گلشن می‌چکد، آب را به کسی بدهم؟

هوش مصنوعی: خیال بازی و خیالات شیرین مرا در خود گرفته و تحت تأثیر قرار داده است؛ من آن شخصیتی نیستم که به راحتی خودم را به خواب و بی‌تفاوتی بسپارم.

هوش مصنوعی: وقتی در جهان هیچ قلب بیداری وجود ندارد، بهتر است من هم خود را به خواب بسپارم.