هوش مصنوعی: من نه به شراب در جام نیاز دارم و نه به گلی در کنارم، بلکه آرزویم این است که لبخندی از یار عزیزم دریافت کنم.

هوش مصنوعی: از رفتن گل‌های باغ ناراحت هستم و برای همیشه ماندن زیبایی تو را آرزو می‌کنم.

هوش مصنوعی: مانند گلی که برای تماشاچیانش دلگیر و ناراحت است، من هم آرزویی دارم که اگر بهاری تازه بیاید، دلم خوش شود.

هوش مصنوعی: من به سادگی فکر می‌کنم که زندگی می‌تواند مهربان باشد، اما واقعیت این است که از سنگینی دل یار، هیچ رحم و عطوفتی در چرخ روزگار نیست.

هوش مصنوعی: زندگی من هرچه که دارد، در نهایت قابل از دست دادن است و من از عشق، قلب و روحی را می‌خواهم که در قمار عشق به خطر بیفتد.

هوش مصنوعی: من هنوز نتوانسته‌ام از جایی که هستم جلو بروم و همچنان در انتظار فرصتی از این زمان هستم.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم از حس و حال درونی و سکوت عمیق کسانی که دل‌هایشان پر از عشق و گرماست عبور کنم؛ من به دنبال نوری هستم که از این باغ عشق بدرخشد.

هوش مصنوعی: من به نقطه‌ای از دیوانگی رسیده‌ام که نمی‌توان به آسانی بیان کرد؛ من نیازمند لطافتی همچون نوازش نسیم بهاری هستم.

هوش مصنوعی: یک نفر وجود دارد که در میان بیگانگان و حالاتی که احساسات من را تحریک می‌کند، تنها او را می‌شناسم و در کنار خود، از دیگران پنهانش کرده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم از آن لب‌های شیرین چیزی بگیرم، صائب، به هزار بوسه نیاز دارم، اما من تنها یکی از آن هزار را می‌خواهم.